نمایی از پشت میکروسکوپ الکترونی که یک ساختار اسرارآمیز بیضی شکل در شهابسنگ بهرامی نخله را نشان می دهد
پژوهشگران این جسم بیضی شکل ذره بینی را درون شهابسنگ بهرامی ناخلایت یافتند که در سال ۱۹۱۱ در “نخله” در کشور مصر بر زمین افتاد. به گفته ی اعضای گروه پژوهشی، گرچه ظاهر این ساختار فریبنده است، ولی بیشتر احتمال می‌رود در اثر فرآیندهای زمین شناختی پدید آمده باشد تا فرآیندهای زیست شناختی.
این دانشمندان در پژوهشنامه ی تازه ای که در همین ماه در نشریه ی آستروبیولوژی منتشر شد نوشتند: «در شرایط کنونی هیچ گونه شواهد قانع کننده ای برای در نظر گرفتن سناریوهای زیستی احتمالی برای ریشه ی این ساختار بیضی شکل در ناخلایت وجود ندارد. بنابراین بر پایه ی داده های کنونی که از سرشت این ساختارِ آشکارا بیضی شکل در ناخلایت به دست آورده ایم، چنین نتیجه می گیریم که پذیرفتنی ترین توضیح برای ریشه ی آن اینست که در پی فرایندهای غیرزیستی به وجود آمده باشد.»
به گفته ی پژوهشگران، درازای این ساختار بیضی شکل توخالی حدود ۸۰ میکرون و پهنای آن ۶۰ میکرون است- این بسیار بزرگ تر از باکتری های زمینی است ولی برای دامنه ی بزرگی میکروب های یوکاریوتی زمینی اندازه ای معمولیست (یوکاریوت یا هوهسته، اندامگان های تک یاخته ای که دارای هسته و دیگر اندامک های درون غشا هستند). پژوهشگران اطمینان دارند که این ساختار از آغاز در این نمونه ی شهابسنگ بوده و ناشی از آلودگی های زمینی نیست.
دانشمندان برای بررسی این ساختار شیوه های گوناگون و متفاوتی را به کار بردند، از جمله مشاهده با میکروسکوپ الکترونی، آنالیز پرتو X، و طیف سنجی جرمی. پژوهش ها نشان داد که این ساختار بیضیگون از خاک رس آهن‌دار تشکیل شده و شماری از کانی های دیگر را هم در بر دارد.
پژوهشگران در پژوهش تازه ی خود سناریوهای گوناگونی را برای پیدایش این ساختار در نظر گرفته و آزمودند و در پایان به این نتیجه رسیدند که این ساختار بیضیگون به احتمال بسیار زمانی تشکیل شده که مواد در سنگ، در یک ریزکیسه ی از پیش موجود -برای نمونه، یک حباب بخار- جای گرفته و بخشی از آن را پر کرده بودند
ولی به گفته ی اعضای گروه، این فرض باز هم احتمال این که گونه های زیستی بهرام ارتباطی با این ساختار داشته باشند را رد نمی کند.
نویسنده ی اصلی پژوهشنامه، الیاس چاتزیتئودوریدیس، از دانشگاه ملی فنی در آتن یونان می گوید: «با آن که شکل کلی این ساختار بیضیگون به شدت زنده-نما (بیومورفیک) است، ولی بسیار بعید است که خودش یک موجود زنده بوده باشد.»
وی در ایمیلی به اسپیس دات کام افزود: «با این حال این می توانسته به طور مستقیم توسط ریزاندامگان ها ساخته شده باشد، یا می توانسته مواد زیستی که از جایی آمده بوده را به دام انداخته باشد. توخالی بودن این ساختار نشان می دهد که فضای کافی در آن برای جا دادن کلونی های ریزاندامگان ها وجود داشته است.»
وی می افزاید که پیوند دادن استوار این جسم با زندگی روی سیاره ی بهرام نیاز به پژوهش ها و یافته های بیشتر دارد: «اگر شمار بیشتری از این ساختارهای بیضیگون، دقیقا با همین بافت، هم در اندازه های میکرو و هم در اندازه های نانو می یافتیم خوشحال می شدیم. گرچه ما نیاز به آن داریم که نمونه های کافی را به روش های بسیار دقیق بشکافیم. شواهد در صورتی قانع کننده خواهند بود که بتوانیم واقعا ساختارهای بسیاری را که دقیقا به یک شکل بوده و آشکارا در شکل کلونی هایی باشند، با شناسه های شیمیایی، کانی شناسی، و زیستی که در میکروب های زمینی هم رایج است بیابیم.»
آیا محیط سیاره ی بهرام زیست پذیر بوده؟
ناخلایت گونه ای شهابسنگ است که به خوبی بررسی و شناخته شده – دانشمندان در گذشته هم نشانه هایی احتمالی از زندگی بهرامی را در آن یافته بودند- و در پژوهش پیشین نقشه ای از تاریخچه ی آن با چند جزییات تهیه شده بود.
[خواندید: * آیا این تونل های کوچک را موجودات زنده روی سیاره بهرام پدید آورده اند؟]
چنان چه چاتزیتئودوریدیس و همکارانش در پژوهشنامه نوشته اند، به نظر می رسد این سنگ نخله در حدود ۱.۳ میلیارد سال پیش بلوری شده بوده و پس از آن دو رویداد سخت را پشت سر گذاشته که در آن ها، دمایش به میزان چشمگیری بالا رفته بوده.
یکی از این دو رویداد سخت و ناگهانی در حدود ۹۱۰ میلیون سال پیش رخ داده و دیگری ۶۲۰ میلیون سال پیش. این رویداد دوم، که در پی برخورد یک شهابسنگ به بهرام و در نزدیکی آن آغاز شد، ظاهرا باعث روان شدن آب داغ در برونزَد مادری نخله شده بوده. و در پایان، حدود ۱۰ میلیون سال پیش، یک برخورد دیگر سنگ نخله را از بهرام جدا کرد و آن را راهی سفری پرپیچ و خم در فضا نمود که سرانجام در سال ۱۹۱۱ با افتادن بر زمین به پایان رسید.
به گفته ی چاتزیتئودوریدیس، ساختار بیضیگون درون شهابسنگ نخله ارتباطی به زندگی بهرامی داشته باشد یا نداشته باشد، به هر حال بررسی آن به پژوهشگران کمک خواهد کرد تا زیست پذیری احتمالی سیاره ی سرخ در گذشته (و چه بسا، امروز) را بهتر بشناسند.
وی به اسپیس دات کام گفت: «شهابسنگ های بهرامی آگاهی های ارزشمندی در خود دارند، و تازه ترین پژوهش ها نشان داده که باید آن ها را با دقت بیشتر و جزییات ظریف تری بررسی کنیم.»
او همچنین افزود: «در مورد این شهاب، پژوهش ما به گونه ای بود که توانستیم از یک حجم کوچک به یک داستان بزرگ برسیم؛ برای نمونه این که آب های گرماگرفته واقعا در تازه ترین دوره های تاریخ بهرام هم نقش داشته اند، حتی اگر فرآیند آب-گرمایی آن ها ناشی از برخورد شهاب ها بوده؛ و این که توان این را داشتند که آغازگر شماری از پیچیده ترین فرآیندها باشند، فرآیندهایی که به شکل گیری سوراخ هایی انجامیدند که اگر زندگی و موجود زنده ای روی بهرام پا گرفته بوده، می‌توانستند آن را در خود جا بدهند.»
http://www.1star7sky.com
دیدگاه‌ها بسته شده‌اند.