پیشرفتهای تحلیلی، دانش سنگ شناسی را بهبود بخشیده و ظهور مناطق جدید تولید الماس، به این تغییرات کمک شایانی کرده است.
فراوانی کربن: کربن به شکل گسترده ای در هر یک میلیون سال در سطح و پایین تر از آن در زمین تشکیل می شود.
در هر نقطه ای که کربن نتواند تشکیل شود، الماس قابلیت ظهور پیدا می کند. تجربه ثابت کرده است که موقعیت فشار – دمایی که الماس دوام و ثبات پیدا می کند، در فشاری بیش از ۴۰ هزار اتمسفر و دمایی بین ۹۵۰ تا ۱۴۰۰ درجه سانتی گراد است.
این موقعیت دما – فشار برای سیاره صخره ای مانند زمین بسیار زیاد به نظر می رسد، اما اینگونه نیست. در داخل زمین، اتمسفر همیشه در عمقی در مسیری که به عنوان شیب زمین گرمایی شناخته شده است، بالا می رود.
این فشار، به طور طبیعی برای تشکیل الماس کافی است. بنابراین، الماس در هر منطقه ای که عمق گوشته و پوسته زمین بتوانند فشار بالای مناسبی را تولید کنند، تشکیل می شود. در این مناطق دما همیشه به اندازه کافی بالا است.
گوشته زمین اصلی ترین قسمت برای ایجاد الماسی با دوام است. پوسته زمین که قسمت بسیار نازک کره زمین است، (قطر آن حدود ۴۰ کیلومتر است) اگر توسط فرآیند زمین شناسی ضخیم تر شوند، بستر مناسبی برای تشکیل الماس به حساب می آیند. امروزه الماس ها بسیار کمیاب شده اند، زیرا فراوانی کربن در گوشته زمین نیز کم شده است. علاوه بر این، الماس ها به طور یکسان در زمین پراکنده نشده اند، آنها تنها در مناطقی که دارای موقعیت منحصر به فرد زمین شناسی است، وجود دارند.
http://www.tala.ir
دیدگاه‌ها بسته شده‌اند.