همانند آلومینیوم و منیزیم، این فلز و آلیاژهای آن به سرعت در معرض هوا اکسید می‌شوند. این عنصر در دمای ۱۲۰۰ درجه سانتی‌گراد با اکسیژن و ۶۱۰ درجه سانتی‌گراد با اکسیژن خالص به سادگی واکنش و تشکیل دی‌اکسید تیتانیوم می‌دهد. در هر صورت همانطور که گفته شد واکنش آن با آب و هوا در دمای محیط بسیار آهسته صورت می‌گیرد چراکه در اثر این واکنش یک لایه مقاوم در برابر خوردگی تشکیل می‌شود که در مقابل اکسید شدن مقاوم است. ضخامت این لایه تنها بین ۱-۲ نانومتر است و به آرامی ضخامت آن افزایش می‌یابد به طوریکه بعد از گذشت ۴ سال، ضخامت آن در نهایت به ۲۵ نانومتر می‌رسد.
این فلز در برابر سولفوریک اسید رقیق، هیدروکلریک اسید، محلول‌های کلرید و بیشتر اسیدهای آلی مقاوم است اما در برابر اسیدهای غلیظ دچار خوردگی می‌شود. به دلیل پتاسیل منفی اکسید و احیا، این فلز از لحاظ ترمودینامیکی به شدت فعال است به طوریکه در فشار اتمسفر و دمای کمتر از نقطه ذوب می‌سوزد. در نتیجه ذوب آن تنها در محیط‌های خنثی یا خلأ امکان‌پذیر است و در دمای ۵۵۰ درجه سانتی‌گراد با کلر ترکیب می‌شود. همچنین این عنصر با دیگر هالوژن‌ها واکنش می‌دهد و هیدروژن جذب می‌کند.
این فلز از معدود عناصری است که در نیتروژن خالص و دمای ۸۰۰ درجه سانتی‌گراد می‌سوزد و تیتانیوم نیترید $$Ti N$$ شکننده تولید می‌کند. به دلیل واکنش‌پذیری بالای این عنصر با اکسیژن، نیتروژن و برخی گازهای دیگر، رشته‌های تیتانیومی این فلز در پمپ‌های خلا و بمنظور واکنش با این گازها استفاده می‌شود.https://blog.faradars.org/
دیدگاه‌ها بسته شده‌اند.