تاریخچه
زمانی مردم عقیده داشتند که سیاره‌ها از متلاشی شدن یک سیاره بوجود آمده‌اند، ولی تمام ماده موجود در کمربند سیارکها کمتر از یک صدم جرم زمین است. به احتمال زیاد ، آنها بقایای موادی هستند که در حدود پنج هزار میلیون سال پیش ، سیارات منظومه شمسی از آن تشکیل یافته است. بعد از آنکه هرشل ، سیاره اورانوس را کشف کرد، اخترشناسان در جستجوی کشف سیاره‌های بیشتر بر آمدند. کشف سیاره ، شهرت زیادی به همراه داشت و این بر تلاش اخترشناسان می‌افزود. از این گذشته به نظر می‌رسید که طبق قانون بده ، سیاره ناپیدایی میان مدار مریخ و مشتری وجود دارد. این قانون یکی از ویژگیهای عجیب مدار سیاره‌ها را بیان می‌کند.
سیارکها
تحقیق روی سیارکها تاکید می‌کند که آنها ریز سیاراتی هستند که فقط جمع شده‌اند تا یک سیاره را بسازند. تغییر ترتیبی را در سراسر کمربند سیارکی بخاطر آورید. در لبه داخلی‌تر ، غالبا شامل نوع S است و در لبه خارجی‌تر غالبا انواع C می‌باشد. این تفاوت آلبدو اگر انواع C ، کربن بیشتری از انواع S دارا باشند، بخوبی با رشته متراکم انطباق دارند. در درون کمربند دماها به اندازه کافی کم بودند تا مواد سیلیکاتی متراکم شوند، اما برای انجام چنین عملی از طرف مواد در بردارنده کربن ، دما بیش از اندازه بالا بود. به‌علاوه هر دو نوع مواد متراکم شدند تا به زیر سیارات منجر شوند.
سیارکهای موجود در کمربند
سیارک سرس
در اولین شب آغاز قرن نوزدهم میلادی یک اخترشناس ایتالیایی به نام جوز پای پیاستی ، جسم جدیدی میان مریخ و مشتری کشف کرد. او که در حال تهیه فهرستی از ستارگان بود، متوجه این جسم غیرعادی شد. مشاهده‌های بعدی نشان داد که مدار آن میان مریخ و مشتری است و به خوبی با اعداد بده مطابقت دارد. او این جسم را سرس نام نهاد.
قطر سرس فقط ۴۰۰ کیلومتر بود و نمی‌توانست یک سیاره واقعی به شمار آید. از اینرو کاوشها ادامه یافت، اما به عوض یافتن یک سیاره واقعی ، انبوهی از سیاره‌های کوچک یا سیارکها کشف شد که بین مدار مریخ و مشتری در گردش بودند. تاکنون چندین هزار سیارک ردیابی شده و هر روز نیز تعداد جدیدی یافته می‌شود.
سیارک هرمس
تقریبا تمامی سیاره‌های کوچک یا سیارکها ، میان مریخ و مشتری هستند، ولی تعداد اندکی از آنها تا نزدیکی‌های خورشید نیز می‌آیند. در سال ۱۹۳۷ میلادی (۱۳۱۶ شمسی) سیارک هرمس از فاصله ۷۵۰۰۰۰ کیلومتری زمین گذشت که تقریبا دو برابر فاصله زمین تا ماه است. اگر برخورد مستقیمی میان یک سیارک و زمین رخ دهد، ویرانی غیر قابل تصوری پیش می‌آید. احتمالا بزرگترین گودالهای روی ماه ، به سبب برخورد با سیارکها بوجود آمده‌اند.
فیزیک سیارکها
بیشتر سیارکها توده‌هایی بی‌نظم از صخره هستند که اندازه آنها به چند کیلومتر می‌رسد. سطح آنها برآمدگی و گودالهای صخره‌ای دارد، ولی فاقد خاک و غبار است. بعضی از سیارکها به سیاهی دوده و بعضی به رنگ سرخ هستند. برخی سیارکها ممکن است در سرعتهای بالا با سایرین برخورد کرده و به قطعات کوچکتر شکسته شده باشند. تعداد کمی ممکن است به اندازه کافی از نزدیکی یک پیش سیاره عبور کرده باشند تا در یک مدار به عنوان یک قمر قرار گیرند. سایرین ممکن است فواصل دور را تجربه کرده باشند. مدار آنها ممکن است به اندازه کافی تغییر کرده باشد تا آنها را از منظومه شمسی به خارج پرتاب کند.
در نزدیکی سیارات مشتری‌گون ، ریزسیارات اغلب به‌صورت مواد یخی خواهند بود. اینها ممکن است هسته ستاره‌های دنباله‌دار را تشکیل داده باشند. این اجرام آسمانی یخ زده ممکن است سپس به توسط نیروی گرانش به درون ابر اورت (Oort cloud) هدایت شده باشند. ما بر طبق تسلسل تراکم انتظار داریم که اجرام سماوی شکل گرفته در نزدیکی سیارات مشتری‌گون یک ترکیب یخی داشته باشند.
با دقت فراوان مورد بررسی قرار گرفته‌اند.
حیات در کمربند سیارکها
ممکن است در آینده دور ، بشر با برپایی ایستگاه‌های فضایی عظیم در روی سیارکهای بزرگ ، کمربند سیارکها را به محل سکونت تبدیل کند. ایستگاه‌های فضایی باید کاملا خودکفا باشند و هزاران انسان بتوانند در هر یک از آنها زندگی کنند. موتورهای موشکی ، سیارکهای مهاجرنشین را به بخشهای گرمتر منظومه شمسی هدایت خواهند کرد. این مستعمرات می‌توانند مواد معدنی نایاب را به مردمان زمین عرضه کنند و نیز انرژی خورشید را به صورت امواج رادیویی به طرف ما گسیل سازند.
http://danesh.roshd.ir
دیدگاه‌ها بسته شده‌اند.