میدان دوقطبی الکتریکی در ارتفاع حدود ۲۵۰ کیلومتری، در لایهای از جو به نام «یونوسفر» عمل میکند. در این لایه تابش شدید فرابنفش از خورشید، اتمهای جو را یونیزه میکند. همچنین الکترونهای دارای بار منفی را میشکند و اتم را به یونی با بار مثبت تبدیل میکند.
در این فرآیند الکترونهای سبکتر (با بار منفی) سعی میکنند به فضا پرواز کنند، درحالیکه یونهای سنگینتر (مثبت) به سمت زمین کشیده میشوند. اما محیط پلاسما سعی میکند خنثی بودن و تعادل بار را حفظ کند، که منجر به ظهور میدان الکتریکی بین الکترونها و یونها میشود تا آنها را به هم متصل کند. به همین علت هم این میدان دوقطبی نامیده میشود. زیرا یونها کششی به سمت پایین و الکترونها نیرویی به سمت بالا را تامین میکنند.
نتیجه این است که جو به سمت بالا متورم میشود. افزایش ارتفاع جو اجازه میدهد تا برخی از یونها به فضا فرار کنند، چیزی که در پدیده باد قطبی میبینیم.
این میدان دوقطبی فوقالعاده ضعیف خواهد بود، به همین دلیل است که کالیسون و تیمش ابزاری برای تشخیص آن طراحی کردند. ماموریت استقامت که حامل این آزمایش است در می ۲۰۲۲ پرتاب شد و قبل از اینکه با دادههای ارزشمند به زمین بازگردد، به ارتفاع ۷۶۸.۰۳ کیلومتری رسید. فضاپیما تغییر پتانسیل الکتریکی را فقط ۰.۵۵ ولت را اندازهگیری کرد؛ که میزان ناچیزی است، اما تنها چیزی بود که نیاز داشتیم.
کالیسون میگوید : «نیم ولت تقریباً هیچ چیزی نیست! فقط به اندازه باتری ساعت قوی است. اما این مقدار برای توضیح باد قطبی مناسب است.»منبع: دیجیاتو
دیدگاهها بسته شدهاند.