اورانوس و نپتون دو غول یخی منظومه شمسی با ساختار متفاوت نسبت به مشتری و زحل هستند. با سقوط در جو این دو سیاره شاهد چه اتفاق‌هایی خواهیم بود؟
هرچند سیاره‌های اورانوس و نپتون مملو از گاز هستند، ترکیب آن‌ها تفاوت‌هایی اساسی با سیاره‌های مشتری و زحل دارد. دانشمندان سیاره‌ای به دنبال ارسال فضاپیما به حداقل یکی از این دو سیاره هستند، بااین‌حال هنوز سرمایه‌گذاری و بودجه برای چنین مأموریتی نامشخص است و در صورت تأیید هم سال‌ها به طول خواهد انجامید.
اورانوس و نپتون مانند همتایان بزرگ‌تر خود عمدتا از هیدروژن و هلیوم تشکیل شده‌اند. با اینکه غلظت متان این دو سیاره اندک است (به ترتیب ۲٫۳ و ۱٫۵ برای اورانوس و نپتون)، مقدار متان آن‌ها ۳ تا ۸ برابر برآوردهای کاوشگرهای گالیله و کاسینی از جو مشتری و زحل است. تمام دیگر گازها اثری کمرنگ دارند. در واقع عامل اصلی رنگ سبز آبی دو سیاره‌ی نپتون و اورانوس، وجود متان در جو است.
چالش اصلی اینجاست که هر کاوشگری در معرض فشار و دمای بالا قرار بگیرد، نیاز به یک سامانه‌ی محافظتی حرارتی با عملکرد بالا دارد تا در برابر ورود به جو برای مدت زمان مشخصی تاب بیاورد. پژوهشگرها برای طراحی چنین سیستمی در ابتدا باید تأسیسات آزمایشی فعلی را برای بازسازی ترکیب‌های جوی و سرعت‌های اولیه تطبیق دهند.
سرعت ورود کاوشگرهای جوی بر اساس سرعت لازم برای قرار گرفتن در مدار تعریف می‌شود، در نتیجه فضاپیماهای آینده می‌توانند با سرعت نزدیک به سرعت مداری یا تقریبا ۲۴ کیلومتر بر ثانیه به اورانوس یا نپتون نزدیک شوند. با این‌حال هنوز فناوری لازم برای رسیدن به این هدف ساخته نشده است.
منبع:www.zoomit.ir
دیدگاه‌ها بسته شده‌اند.