واژه سیاره در انگلیسی (Planet)، به دوران باستان بازمی‌گردد و از واژه‌ی یونانی Planetes به‌معنای «ستاره سرگردان» گرفته شده است. پنج سیاره‌ی کلاسیک ازجمله عطارد، زهره، مریخ، مشتری و زحل با چشم غیرمسلح مشاهده‌پذیر هستند و درمقایسه با ستارگان پس‌زمینه‌ی بسیار دورتر، در مسیرهایی عجیب در سرتاسر آسمان جابه‌جا می‌شوند.
پس از ظهور تلسکوپ‌ها، اخترشناسان دو سیاره‌ی جدید اورانوس و نپتون را کشف کردند. این دو جهان دوردست، بسیار کم‌نور هستند و نمی‌توان با چشم غیرمسلح آن‌ها را دید. باید درنظر داشت که تعریف مورد بحث از سیاره از سنت یونانی-رومی پیروی می‌کند و تعاریف اتحادیه بین‌المللی نجوم برپایه‌ی آن است. در دوران باستان، سیاره‌ها با چشم غیرمسلح در سرتاسر جهان مشاهده می‌شدند و در هر فرهنگ، نام متفاوتی داشتند.
وقتی اخترشناسان در سال ۱۸۰۱ سرس را در کمربند سیارکی کشف کردند، آن را درمیان جوامع علمی وقت به‌عنوان «سیاره» طبقه‌بندی کردند. اما وضعیت شروع به تغییر کرد؛ زیرا اندازه‌گیری‌های بیشتر نشان داد که سرس از سایر سیاره‌هایی که تا آن زمان دیده شده‌اند، کوچک‌تر است. سپس این جرم به گروهی از اجرام سنگی به نام «سیارک‌ها» وارد شد که اکنون صدها هزار نمونه از آن‌ها را فقط در کمربند سیارکی می‌شناسیم. امروزه سرس با عنوان سیاره کوتوله شناخته می‌شود.
منبع : www.zoomit.ir
دیدگاه‌ها بسته شده‌اند.