زیست‌شناسان معمولاً حیات را به‌عنوان موجودی تعریف می‌کنند که تولیدمثل می‌کند، به محیط خود واکنش نشان می‌دهد، مواد شیمیایی را متابولیزه می‌کند و با مصرف انرژی، رشد می‌یابد. تحت این مدل، زندگی وضعیتی باینری دارد؛ یعنی یک چیز یا زنده است یا مرده.
به استثنای نمونه‌ای قابل‌توجه همچون ویروس‌ها، تعریف یادشده روی سیاره زمین به‌خوبی جوابگو است؛ اما حیات درصورت وجود در خارج از این کره خاکی، ممکن است از مواد مشابه ما ساخته نشده باشد؛ احتمال دارد مثل ما به نظر نیاید، حرکت نکند و ارتباط نگیرد. اگر این‌گونه باشد، پس چطور می‌توانیم آن را به‌عنوان حیات تشخیص دهیم؟
به‌گزارش ساینس آلرت، سارا واکر، اختر زیست‌شناس دانشگاه ایالتی آریزونا و لی کرونین شیمیدان دانشگاه گلاسکو ادعا می‌کنند که برای این سوال پاسخ مناسبی پیدا کرده‌اند. آن‌ها استدلال می‌کند که فاکتور شانس به‌تنهایی نمی‌تواند به‌طور مداوم مولکول‌های بسیار پیچیده‌ی موجود در تمام موجودات زنده را تولید کند.
جهان برای تولید میلیاردها نسخه از اجسام پیچیده‌ای مانند پروتئین‌ها، دست انسان یا حتی آیفون‌ها به یک «حافظه» و راهی برای ایجاد و بازتولید اطلاعات پیچیده نیاز دارد؛ فرایندی که به «حیات» بسیار شبیه است.
به‌عقیده‌ی واکر، نظریه‌ی آن‌ها نمونه‌ی خوبی از مزیت رویکردی کلی‌تر نسبت به حیات است؛ زیرا تیتان با زمین بسیار تفاوت دارد. او می‌گوید انتظار نمی‌رود که چیزی مانند حیات زمینی در این قمر تکامل یابد یا زندگی کند؛ درنتیجه اگر می‌خواهیم دریابیم آیا حیات در تیتان وجود دارد یا خیر، به تکنیکی بی‌طرفانه نیاز داریم.
منبع : www.zoomit.ir
دیدگاه‌ها بسته شده‌اند.