کهربا در طیف وسیعی از رنگ‌های مختلف رخ می‌دهد. به عنوان معمول زردهای زرد-نارنجی-قهوه‌ای همراه کهربا هستند، کهربا می‌تواند در طیفی از رنگ‌های مختلف از سفید گرفته تا لیموویی کم رنگ به قهوه‌ای و سیاه متغیر باشد. رنگ‌های دیگر غیرمعمول عبارتند از کهربای قرمز (گاهی اوقات به عنوان «کهربا گیلاس» شناخته می‌شود)، عنبر سبز، و حتی کهربا ی آبی، که نادر و بسیار محبوب می‌باشد.
کهربای زرد سخت، شفاف، زرد، نارنجی، یا صمغ‌های فسیلی قهوه‌ای از درختان همیشه سبز است. برای ایرانیان به وسیلهٔ پهلوی کلمهٔ مرکب کاه-روبا (از کاه به همراه جذب، ربودن که اشاره به خاصیت الکتریکی آن دارد) شناخته شده‌است که وارد زبان عربی با عنوان کهرَبا شده‌است (بعدها کلمهٔ عربی برای الکتریسیته شد)، همچنین در اروپا Amber نامیده شد. در امتداد ساحل جنوبی دریای بالتیک، کهربای زرد یافت شده، از طریق تجارت به اروپای غربی و خاورمیانه رسیده‌است. کسب ساحلی کهربای زرد شاید دلیلی بوده‌است که به آن عنوان عنبر سائل اختصاص می‌دهند. علاوه بر این، مانند عنبر سائل، صمغ را می‌توان به عنوان بخور خوشبو سوزاند. استفادهٔ معمول تر از صمغ، با این حال، برای تزیین بود-به راحتی بریده و جلا داده می‌شد، آن را می‌توان به طلا و جواهر زیبا تبدیل کرد. بسیاری از کهرباهای بسیار باارزش در مقایسه با کهربای ابری و کهربا ی مات شفاف هستند. کهربای مات شامل حباب‌های متعدد کوچک است. این نوع از کهربا تحت عنوان «کهربای استخوانی» شناخته می‌شود.[۲۴]
اگر چه همهٔ کهربای دومینیکن فلورسنت است، کمیاب‌ترین کهربای دومینیکن کهربای آبی می‌باشد. آن در نور طبیعی خورشید و هر منبع نور دیگر تا حدی یا کاملاً فرابنفش است. در طول موج اشعه ماوراء بنفش، بازتاب بسیار قوی، تقریباً سفید دارد. تنها در حدود ۱۰۰ کیلوگرم (۲۲۰ پوند) در سال پیدا می‌شود، چیزی که سبب با ارزش و گران بودن آن می‌شودhttps://fa.wikipedia.org
دیدگاه‌ها بسته شده‌اند.