دانشمندان بر این باورند که سیارک‌ها ذرات سیاره‌ای یا قطعاتی قدیمی از موادی‌اند که به هنگام شکل‌گیری منظومه خورشیدی بر جای مانده‌اند. این سیارک‌ها اطلاعات ارزشمندی درباره مراحل اولیه شکل‌گیری منظومه خورشیدی در اختیار ما قرار می‌دهد. همچنین می‌تواند به درک چگونگی شکل‌گیری حیات در زمین نیز کمک کند.
یکی از اشتباهات رایج در نجوم این است که سیارک، ریز سیاره و سیاره کوتوله را یک نوع جرم فضایی حساب می‌کنند اما اتحادیه بین‌المللی ستاره‌شناسی برای هرکدام تعریف جداگانه‌ای را به تصویب رسانده است. سیارک‌ها بخشی از اجرام کوچک نامنظم در منظومه شمسی هستند که به دور خورشید می‌گردند. میلیون‌ها سیارک در منظومه شمسی وجود دارند؛ بسیاری از سیارک‌ها در فاصله میان مدار مریخ و مدار مشتری قرار دارند و یک کمربند سیارکی ایجاد کرده‌اند. در حال حاضر کلمه «سیارک» به طور خاص به همین اجرام متشکل از سنگ و فلز و یخ در بخش درونی منظومه شمسی در فاصله مریخ و مشتری اطلاق می‌شود. احتمالا در مدار بین این دو سیاره، سیاره دیگری نیز وجود داشته است که به علت جاذبه شدید مشتری متلاشی شده است و سیارک‌ها را پدید آورده است.
احتمال ناچیز برخورد سیارک‌ها با زمین
خروج از مرکز بسیاری از سیارک‌های کمربند اصلی سیارکی بین ۰.۵ تا ۰.۳ است و این نشان می‌دهد که مدار آن‌ها بین مدار دو سیاره مریخ و مشتری محبوس است. اما تعداد اندکی از سیارک‌ها دارای خروج از مرکزی بیشتر از ۰.۴ هستند و این بیانگر این است که مدار آن‌ها می‌تواند به زمین هم برسد و این نشان دهنده احتمال حتی ناچیز برخورد آن‌ها با سیاره زمین است. احتمال بر این است که گرانش دو سیاره مریخ و مشتری به مرور زمان توانسته آن‌ها را به حرکت در این مدارهای کشیده مجبور کرده باشد. مدار این سیارک‌ها در دو نقطه مدار گردش زمین بدور خورشید را قطع می‌کند. خطر زمانی بوجود می‌آید که هر دو جرم زمین و سیارک مورد نظر به‌طور هم زمان به آن نقاط نزدیک شوند. در این صورت گرانش زمین می‌تواند آن جرم را از مدار خود منحرف کرده و بسوی خود بکشد نتیجه چنین جذبی برای زمین و زمینیان می‌تواند بسیار خطر آفرین باشد.
گفتنی است از آن‌جایی که جرم این سیارک‌ها کم است از لحاظ پایداری مداری بسیار ناپایدار بوده و قدرت گرانش اجرام بزرگ منظومه مانند مشتری، مریخ، خورشید و اجرام دیگر به راحتی می‌تواند مدار آن‌ها را تغییر دهد. بنابراین پیش‌بینی مدار این اجرام و در نتیجه محاسبه احتمال برخورد آن‌ها با زمین بسیار دشوار است. دوربین‌ها و تلسکوپ‌های زیادی طراحی شده و در حال کار هستند که هدفشان تنها یافتن این اجرام است. قطر بیشتر سیارک‌های خطر آفرین کمتر از یک کیلومتر برآورد شده است. برخورد چنین جرمی می‌تواند موجب تخریب در زمینی دایروی با قطر ۱۰۰ کیلومتر شود. قدرت انفجار نیز در حدود یک میلیون مگاتن بمب اتمی تخمین زده شده است این توان ۱۰۰ برابر بیشتر از توان کل بمب‌های اتمی کشورهای جهان است. بعد از عبور شک انفجار که خود نابود کننده است در صورت افتادن سیارک در دریا می‌تواند موجب رخ دادن امواج سونامی هم بشود. عقیده بر این است که برخورد یک سیارک در ۶۵ میلیون سال پیش موجب نابودی موجودات زنده به ویژه دایناسورها شده است.
سیارک ایکاروس در سال ۱۹۶۸ از فاصله ۶ میلیون کیلومتری زمین، یک سیارک در سال ۱۹۹۱ از فاصله ۱۷۰۰۰۰ کیلومتری و در سال ۱۹۹۴ سیارکی از فاصله ۱۰۵۰۰۰ کیلومتری عبور کرده است. بین سال‌های ۱۹۹۴ تا ۲۰۰۴ میلای حدود ۸۵۰ سیارک از فاصله ۱۵ میلیون کیلومتری زمین عبور کرده و عقیده بر این است که بین سال‌های ۲۰۰۴ تا ۲۰۱۴ در حدود ۱۰۰۰ سیارک از همین فاصله از کنار زمین عبور کردند. گفته شده هر یک میلیون سال سه سیارک بزرگ با زمین برخورد می‌کند که البته از میان آن‌ها به علت بزرگی سطح دریاها ۲ عدد در آب می‌افتند. این اجرام به سه دسته متفاوت تقسیم می‌شوند. سیارک‌های آمور، سیارک‌های آپولو و سیارک‌های آتن. تا انتهای سال ۲۰۰۴ میلادی در حدود ۲۶۰۰ مورد از چنین سیارک‌هایی شناسایی شدند.
منابع:
دیدگاه‌ها بسته شده‌اند.