تابه‌حال فکر کرده‌اید با نابودی خورشید چه اتفاقی می‌افتد؟ یا چه زمانی قرار است خورشید نابود شود؟ خبر بد این است که اگر روز نابودی خورشید فرا برسد ما و کره زمین هم قطعا با آن نابود می‌شوند. خبر خوب هم این که تا زمان نابودی خورشید فرصت زیادی باقی مانده است. اگر دوست دارید بدانید بعد از نابودی خورشید چه اتفاقاتی در منظومه شمسی می‌افتد در ادامه با دیجی رو همراه باشید.
خورشید ما مثل سایر ستارهها از توده‌های گاز و غباری که در کیهان به‌هم فشرده شدند متولد شد. فشار و گرمای تولید شده، همجوشی هسته‌ای ایجاد کرد و ستاره‌ای روشن و پرنور زاده شد. بر روی این ستاره‌ی عظیم، هیدروژن با هلیوم ترکیب شدند و اینگونه میلیون‌ها میلیون سال مرکز منظومه‌ی خورشیدی ما توسط این ستاره به درخشش ادامه داد.
اگرچه، در نهایت در حدود ۵ میلیون سال دیگر، ذخایر منبع سوختی آن، هیدروژن کم می‌شود و دیگر عناصر سنگین‌تر در هم مخلوط می‌شوند که این انفاق باعث ایجاد فشار می‌شود و خورشید گسترش پیدا می‌کند و وارد مدار سیاره‌های همسایه‌اش، عطارد، زهره و زمین می‌شود. سپس خورشید ما تبدیل به جسمی غول‌پیکر و ناپایدار قرمز رنگ می‌شود که از خود امواج بزرگ پلاسما و گاز ساطع می‌کند. پس از اینکه بیشتر موادش را به فضا انتقال داد، ابتدا به توده‌ی گاز و غبار فلورسنتی و بعد به حالت اولیه‌اش یعنی ستاره‌ای فشرده، کوچک و سرد تبدیل می‌شود.
اتفاقی که پس از آن رخ می‌دهد، پیر امانوئل ترمبلی، فیزیکدان دانشگاه وارویک انگلستان را شگفت‌زده کرده و در مقاله‌اش در مجله‌ی Nature تشریح نموده که برای اجساد این ستارهها یا خاکستر ستارهها چه اتفاقی می‌افتد:
اجساد این ستارهها به طرز قابل تصوری فشرده می‌شوند، ۲۰۰۰۰۰ بار فشرده‌تر از زمین.(پر کردن یک قاشق از این ستاره‌ی سفید مثل این است که یک هلیکوپتر را با دست نگه دارید) طی میلیون‌ها سال آن‌ها از مایع به جامد تغییر شکل می‌دهند. هرچه ستاره بزرگ‌تر باشد، تغییرحالت سریع‌تر انجام می‌شود. برخلاف مایع درون یخدان شما که در سرما به یخ تبدیل می‌شود، اکسیژن و کربنی که ستاره‌ی کوچک سفیدی تشکیل می‌دهند در دمای ۹۹۹۹۹۸۲٫۲۲۲۲۲۲۲۲ سانتیگراد کریستالی می‌شوند.
از آنجا که هسته ستاره‌های کریستالی شده، از خود گرما بیرون می‌دهند و باعث تغییر رنگ و درخشش می‌شوند، فرآیند خنک شدن زمان زیادی می‌برد. این تغییر رنگ نوعی اثر دیداری ایجاد می‌کند که محققان آن را «تلنبار ستارهها» می‌نامند. وقتی به اشیایی نگاه می‌کنید که ۳۳۰ سال نوری از خورشید فاصله دارند احتمال زیاد به ستاره‌ی مرده‌ای نگاه می‌کنید.
با تشکر از سفینه فضایی گایا متعلق به آژانس فضایی اروپا که از ۲۰۱۳ موقعیت‌های ستارهها را در کهکشان راه شیری نشان می‌دهد، ترمبلی و تیمش موفق شدند ۱۵۰۰۰ ستاره‌ی کوچک و مرده‌ی سفید را در مراحل مختلف فرآیند سرد شدنشان تحلیل کنند. کار آن‌ها شاهدی بر کریستالی شدن قطعی ستارهها است. همچنین یافته‌ها نشان می‌دهد بعضی از اجساد این ستارگان ۱۵ درصد از آن‌چه تصور می‌شد پیرتر هستند.
دانستن درمورد انرژی جاذبه‌ای آزاد شده از این ستاره‌های مرده و اینکه چگونه روند سرد شدنشان را کند می‌کند می‌تواند در فهمیدن سن سایر ستارهها به ما کمک نماید. خوشبختانه ستاره‌ای که موجب حیات روی سیاره زمین شده است، ۱۰ میلیون سال زمان دارد تا فشرده و کریستالی شود.
منبع : popularmechanics
دیدگاه‌ها بسته شده‌اند.