هرچند حرکت با سرعت نور و فراتر از آن برای جابه‌جایی در فضا امکان‌پذیر نیست، ازلحاظ تئوری با دستیابی به کسری از این سرعت می‌توان بین ستارگان سفر کرد.
اگر از علاقه‌مندان به دنیای علمی تخیلی باشید، احتمالا چندین فیلم سینمایی و مجموعه‌ی تلویزیونی تماشا کرده‌اید که در آن‌ها بشر پای خود را به سرتاسر جهان شناخته‌شده رسانده است. فضاپیماهایی که امکان سفرهایی چنان طولانی را فراهم می‌کنند، ممکن است مفهوم ماشین وارپ را به‌کار بگیرند و فضا را خمیده کنند و سرعت‌هایی فراتر از نور داشته باشند.
تبدیل‌شدن به موجود میان‌ستاره‌ای ایده‌ای شگفت‌انگیز است؛ اما متأسفانه قوانین تغییرناپذیر فیزیک اجازه‌ی تحقق این امر را به ما نمی‌دهند. بااین‌حال، فیزیک حاکم بر جهان ما امکان انجام سفرهایی با سرعت نزدیک به نور را فراهم می‌کند؛ هرچند رسیدن به این سرعت به مقدار عظیمی انرژی نیاز خواهد داشت.
همچنین، قوانین جهان به ما می‌گویند سفر با سرعت نزدیک به نور با مشکلات مختلفی همراه خواهد بود. ناسا به‌تازگی در ویدئویی انیمیشنی که مبانی سفر میان‌ستاره‌ای را شرح داده است، به این معضلات اشاره می‌کند. به‌طور خلاصه، براساس قوانین پابرجای فیزیک، به‌خصوص تئوری نسبیت خاص اینشتین، هیچ راهی برای رسیدن یا رفتن به فراتر از سرعت نور وجود ندارد.
امکان‌ناپذیربودن سفر با سرعت نور بدان معنا است که اگر می‌خواهید بین ستاره‌ها جابه‌جا شوید، بهترین گزینه‌ی مطلوبتان کنارآمدن با مسافت‌های طولانی (سفر با فضاپیمای چندنسلی) یا یافتن رانشگری است که شتاب پیوسته تا رسیدن به کسری از سرعت نور (سرعت نسبیتی) را امکان‌پذیر می‌کند.
ویدئو ناسا با کنارگذاشتن این سؤال که چگونه فضاپیما می‌تواند به چنین سرعت سرسام‌آوری برسد، به‌طور مستقیم به‌سراغ صحبت درباره‌ی مشکلات بزرگی می‌رود که با سفر در جهانی نسبیتی گریبان‌گیر مسافران می‌شود. ازجمله‌ی این معضلات اتساع زمان، نیاز به محافظت در محیط میان‌ستاره‌ای و زمان بسیار طولانی لازم حتی برای سفر به نزدیک‌ترین مقاصد نظیر پروکسیما قنطورس، نزدیک‌ترین ستاره، اندرومدا، نزدیک‌ترین کهکشان یا دورترین کهکشان (GN-z11) است.
مسلما مواجهه با مشکلات یادشده بسیار دشوار است و بزرگ‌ترین مغزهای علمی سرتاسر جهان همچنان برای یافتن راه‌حل برای آن‌ها در تلاش هستند. مثالی مناسب، برکترو استارشات (Breakthrough Starshot) است؛ پروژه‌ایی که امید دارد نانوفضاپیمایی مبتنی‌بر لیزر را در سال‌های آتی به آلفا قنطورس بفرستد. فضاپیمای پیشنهادشده با اتکا به پیش‌رانش انرژی هدایت‌شده به ۲۰ درصد سرعت نور خواهد رسید و سفرش را در مدت تنها ۲۰ سال انجام خواهد داد.
به‌طور طبیعی برنامه‌ی ارسال فضاپیما به مقصد منظومه‌ای دیگر پژوهش‌های درخورتوجه درزمینه‌ی خطرهای سفر میان‌ستاره‌ای را دربرداشت و به برخی راهکارهای خلاقانه برای چگونگی مواجهه با آن‌ها منجر شد که ازجمله‌ی آن‌ها می‌توان به انواع دوربین‌ها و ابزارها با بیشترین بازده‌ی علمی، نوع بادبان به‌کاررفته و شکل خود آن و چگونگی کاهش سرعت فضاپیما به‌محض رسیدن به مقصد اشاره کرد.
منبع: sciencealert
دیدگاه‌ها بسته شده‌اند.