اورانوس هفتمین سیاره‌ی منظومه‌ی شمسی است که به‌دلیل انحراف شدید ۹۷.۷ درجه‌ای تفاوت زیادی با سیاره‌های دیگر دارد.
اورانوس هفتمین سیاره‌ی منظومه‌ی شمسی است. اورانوس از نظر شعاع سومین سیاره و از نظر جرم چهارمین سیاره‌ی بزرگ در منظومه‌ی شمسی است. ترکیب اورانوس و نپتون با دو غول گازی دیگر یعنی مشتری و زحل متفاوت است. به همین دلیل اورانوس و نپتون در دسته‌ی غول‌های یخی قرار می‌گیرند نه غول‌های گازی.
جو اورانوس از نظر ترکیب اصلی هلیوم و هیدروژن مشابه جو زحل و مشتری است اما انواع یخ‌ها از جمله یخ آب، آمونیاک و متان همراه‌با ردپاهایی از هیدروکربن را می‌توان در جو آن پیدا کرد. حداقل دمای اورانوس به منفی ۲۲۴ درجه‌ی سانتی‌گراد می‌رسد.
اورانوس هم مانند دیگر غول‌های منظومه‌ی شمسی دارای یک سیستم حلقه‌ای و قمرهای متعدد است. سیستم حلقوی اورانوس به‌دلیل انحراف محور چرخش این سیاره، منحصربه‌فرد است. براساس رصدهای زمینی در سال ۲۰۰۷ تغییرات فصلی و افزایش فعالیت آب و هوایی با نزدیک شدن اورانوس به نقطه‌ی اعتدالین (equinox) گزارش شدند. سرعت باد در بعضی مناطق جو اورانوس به ۹۰۰ کیلومتر بر ساعت می‌رسد. نام اورانوس از اسطوره‌ی یونانی به نام خدای آسمان (اورانوس) گرفته شده است.
شکل‌گیری
دو نظریه برای شکل‌گیری سیاره‌ها وجود دارد. نظریه‌ی تجمع هسته اولین و قابل‌قبول‌ترین نظریه در سطح گسترده است که برای سیاره‌های سنگی به واقعیت نزدیک‌تر است. ناپایداری دیسک نظریه‌ی دیگری است که برای غول‌های گازی و یخی به واقعیت نزدیک‌تر است.
نظریه‌ی تجمع هسته
تقریبا ۴.۶ میلیارد سال پیش، منظومه‌ی شمسی ابری از گاز و غبار موسوم به سحابی خورشیدی بود. جاذبه منجر به فروپاشی این ماده و چرخش سریع آن شد و به‌این‌ترتیب خورشید در مرکز این سحابی شکل گرفت.
مواد باقیمانده پس شکل‌گیری خورشید به کمک نیروی جاذبه متراکم شدند. بادهای خورشیدی عناصر سبک‌تر مثل هیدروژن و هلیوم را از مناطق نزدیک به خورشید دور کردند و به‌این‌ترتیب عناصر سنگین نزدیک به خورشید دنیاهای سنگی را تشکیل دادند. از آنجا که بادهای خورشیدی تأثیر کمتری بر عناصر سبک‌تر داشتند، این عناصر غول‌های بزرگی مانند اورانوس را شکل دادند. شهاب‌سنگ‌ها، دنباله‌دارها، سیاره‌ها و قمرها به‌این‌ترتیب شکل گرفتند.
ویژگی‌های منحصربه‌فرد
بعضی ویژگی‌های منحصربه‌فرد قمرهای اورانوس عبارت‌اند از:
میراندا کوچک‌ترین قمر از پنج قمر اصلی این سیاره است و سطح آن با تمام قمرهای منظومه‌ی شمسی متفاوت است. عمق دره‌های این قمر ۱۲ برابر گرند کانیون است.
اریل روشن‌ترین و احتمالا جوان‌ترین قمر در میان قمرهای اصلی اورانوس است. این قمر دارای چند گودال بزرگ و چند دهانه‌ی کوچک است و این یعنی کمتر تحت تأثیر برخوردها قرار گرفته است.
اومبریل یکی از قمرهای کهن و تاریک‌ترین قمر از میان پنج قمر اصلی است. این قمر دارای دهانه‌های بزرگ و قدیمی است.
اوبرون، خارجی‌ترین قمر از پنج قمر اصلی است و علائمی از فعالیت‌های داخلی در آن مشاهده شده است.
https://www.zoomit.ir
دیدگاه‌ها بسته شده‌اند.