ابرسیاه چاله مرکز کهکشان به‌طرز ترسناکی ساکت است و به ندرت چیزی را می بلعد. اکنون به نظر می‌آید که میدان مغناطیسی موجود در مرکز کهکشان مسئول اصلی این عدم تحرک و سکوت باشد، چرا که بجای جهت‌دادن ذرات گاز و گردوغبار به داخل، آنها را به مدار موجود در اطراف سیاهچاله هدایت می‌کند.
دارن داول(۱) و همکارانش در ناسا در آزمایشگاه پیشران جت، از دوربین‌های آژانس در پایگاه رصدخانه استراتوسفری اخترفیزیک در فرکانس مادون قرمز (SOFIA) – که تلسکوپی است بر روی یک هواپیما در ارتفاعات بالا – استفاده می‌کنند تا به نور مادون قرمزی که از مرکز کهکشان به زمین میرسد، بنگرند. این نوع از نور (با فرکانس مادون قرمز) کاملاً توسط زمین بلوکه می‌شود، بنابراین تنها راه رصد و مشاهده آن، پرواز در ارتفاعات بسیار بالا یا توسط رصدخانه‌های فضایی می‌باشد.
نورمادون قرمزی که توسط این تیم تحقیقاتی مشاهده شد، از ذرات گردوغبار مغناطیسی‌ای ساطع شده بود که این ذرات در میان فضاهای بین کهکشانی در فاصله ۱۶ سال نوری از مرکز کهکشان هستند. این ذرات همسو با محور طولانی‌شان در جهتی عمود بر جهت میدان مغناطیسی می باشند که اثر محسوس و قابل مشاهده‌ای را بر نوری که در حال چرخش از خود ساطع می کنند، می گذارند.
این علائم و آثار نشان می‌دهند که این ذرات در الگوهای مارپیچی وحلزونی‌وار به مانند خود کهکشان راه شیری دسته‌بندی شده‌اند. به گفته‌ی کرنلیا لنگ(۴) در دانشگاه Iowa، برای سالهای زیادی ما ساختارهای با کیفیت بالای گاز را در این ناحیه مورد مطالعه قرار داده‌ایم – مارپیچ های کوچک مرکز کهکشانی – اما توانایی لازم را برای کاوش و ردیابی میدان مغناطیسی در چنین مقیاس مناسبی دارا نبوده ایم.
رصدخانه استراتوسفری فروسرخ ناسا (SOFIA)
تلسکوپ فروسرخ درون رصدخانه استراتوسفری SOFIA
قوی ترین نیرو در این ناحیه از جانب ستاره Sagittarius A* می باشد، سیاه‌چاله‌ی ابرجرم مرکزی کهکشان راه شیری. بر مبنای مطالعات این تیم تحقیقاتی، با وجود این که میدان مغناطیسی از گرانش در این ناحیه ضعیف‌تر است اما قدرت این میدان مغناطیسی کافی است تا بر تلاطم و آشفتگی موجود در گاز و گردوغبار موجود فائق آید و آنها را به شکل مارپیچی مشاهده شده، هدایت نماید.
به گفته‌ی داول، این حلقه های مارپیچی سرانجام این بقایای گازی و گردوغبار را به مدار موجود به دور سیاه چاله وارد می کند. او این اظهارات را در گردهمایی مربوط به جامعه اختر فیزیک آمریکا(۲) ارائه نمود.
این خطوط نمایانگر جریانات گرد و غبار بین ستاره‌ای هستند که به اطراف سیاه چاله موجود در کهکشان راه شیری کشیده می شوند.
اما به نظر میرسد که میدان مغناطیسی مواد و ذرات را مانند دودکش مستقیماً به داخل Sagittarius *A که به ندرت شیء محسوسی را می‌بلعد منتقل نمی‌کند. از آن‌جایی که تقریباً هیچگاه انفجاری عظیم با نور خیره کننده که ناشی از بلعیده شدن مواد به داخل سیاهچاله باشد مشاهده نشده است، این نکته بر ما روشن است. در عوض به نظر میرسد که ذرات و گردوغبار را از افق رویداد سیاهچاله – مرزی‌ست در اطراف سیاهچاله که از آن پس چیزی ظهور پیدا نمی کند – به بیرون هدایت می کند. به گفته یکی از اعضای تیم SOFIA بنام خوان اشملز(۳)، میدان مغناطیسی به طور پیوسته تغییر می‌کند، بنابراین اگر میدان در مرکز کهکشان به طرز مطلوب Sagittarius *A تغییر شکل دهد، این سیاهچاله مرکز کهکشانی می‌تواند شروع به فعالیت دوباره نماید. این فعالیت منجر به دگرگونی کهکشان راه شیری خواهد شد، که درنتیجه به مقدارعظیمی به تابش و وزش‌های قدرتمند منجرشده، و باعث خروج مواد و ذرات از کهکشان می‌شود. دانشمندان تنها در کهکشان‌های فعال تر این پدیده را رصد نموده‌اند.
به گفته‌ی فرهاد‌زاده در دانشگاه Northwestern در شهر Illinois خوشبختانه زمین به اندازه کافی از مرکز کهکشان دور می باشد که این تغییرات اثری بر ما نمی‌گذارد .
https://photinoo.com
دیدگاه‌ها بسته شده‌اند.