فضانوردها در سفر به مریخ باید مدت طولانی در فضاپیما بمانند. ازاین رو با مشکلات متعدد فیزیکی و روحی روبه‌رو می‌شوند.
فرستادن انسان به مریخ کار دشواری است، اما اخیرا هیئتی از کارشناسان در جشنواره‌ی جهانی علوم، جزئیات فرستادن انسان به مریخ را با درنظرگرفتن نکاتی مثل زندگی در زیر زمین تا ورزش در فضا و حتی پخت نان در سیاره‌ی سرخ بررسی کرده‌اند.
رویداد مورد بحث با عنوان «ما مریخی خواهیم شد» در تاریخ ۲۹ مه برگزار شد. در این نشست پروژه‌ی بازگشت به ماه هم به‌عنوان بخشی از مسیر سفر به مریخ به بحث گذاشته شد. اعضای این نشست با بحث در مورد مأموریت‌های سرنشین‌دار نظیر برنامه‌ی آرتمیس، این قبیل پروژه‌ها را زمینه و پشتیبانی برای مأموریت‌های سرنشین‌دار به مریخ دانستند.
لین شر، روزنامه‌نگار و نویسنده‌ی کتاب «سالی راید: اولین فضانورد زن آمریکایی در فضا» (سیمون و شوستر، ۲۰۱۵) در این رویداد یک مجموعه از سؤال‌های جدید را مطرح کرد.
شر از میشل راکر، مهندس ناسا در مورد زمان پرتاب پرسید. به‌گفته‌ی راکر، فرستادن فضاپیما به سمت مریخ مثل پاس دادن توپ فوتبال به بازیکن دیگر است؛ به‌طوری‌که ارسال‌کننده‌ی توپ نمی‌داند گیرنده کجاست؛ اما توپ را به نقطه‌ای ارسال می‌کند که گیرنده بعدا به آن خواهد رسید.
راکر با بیان اینکه وضعیت دومی، هماهنگی مطلوبی است، اشاره کرد که در این نقطه، موقعیتی آتی را پیش‌بینی خواهید کرد و پرتاب را در لحظه‌ای انجام نخواهید داد که زمین و مریخ کمترین فاصله را با یکدیگر دارند. به نقل از مرکز فضایی گودارد ناسا در بهترین موقعیت قرارگیری دو سیاره نسبت به یکدیگر، فضاپیما می‌تواند در زمان تقریبی ۹ ماه به مریخ برسد.
اسکات کلی
اسکات کلی در مأموریت ۳۴۰ روزه فضایی، از ماژول کاپولا ایستگاه فضایی بیرون را نگاه می‌کند. مأموریت او جمع‌آوری مستنداتی در مورد شگفتی‌های سطح زمین بود.
سؤال بعدی شر این بود: انسان‌ها در طول پرواز چه چیزی همراه خود خواهند برد؟ فضانوردان سیاره‌ی سرخ مقدار زیادی آب همراه خود خواهند برد. به‌گفته‌ی راکر مریخ‌نورد، کیوریاسیتی بزرگ‌ترین جسمی است که توسط انسان با موفقیت روی سطح مریخ فرود آمده است اما وزن فضاپیماهای سرنشین‌دار حداقل ۲۰ برابر بیشتر از نمونه‌های رباتیک خواهد بود. از طرفی آب نه‌تنها از حیات انسان پشتیبانی خواهد کرد، بلکه می‌تواند از پرتوهای فضایی نیز جلوگیری کند.
مقاله‌های مرتبط:
انسان یا ربات؛ ارزش کدامیک برای سفر به مریخ بیشتر است؟
ناسا هیچ شانسی برای ارسال انسان به مریخ تا سال ۲۰۳۳ ندارد
به‌گفته‌ی دکتر یون کیگل، پرتوها یکی از مهم‌ترین مولفه‌هایی است که باید در چنین سفرهایی درنظر گرفته شود. در سفرهایی که تقریبا ۶ ماه طول می‌کشند، وجود یک پوشش آبی می‌تواند از فضانوردان دربرابر امواج مضر محافظت کند. با پمپ کردن آب در اطراف محل خواب فضانوردان می‌توان خطر برخورد پرتوهای خورشیدی را کاهش داد.
کیگل به بررسی دوقلو‌های ناسا اشاره کرد که در آن، اسکات کلی تقریبا یک سال را در فضا گذراند؛ درحالی‌که دوقلوی همسان او مارک کلی به‌عنوان کنترل آزمایشی روی زمین باقی ماند. هدف این پژوهش، بررسی تأثیر ریزگرانش و تجربه‌ی بی‌وزنی فضانوردها در مدار پایینی زمین و آثار آن بر بدن انسان در سفرهای فضایی طولانی‌مدت بود.
در این پژوهش، اطلاعاتی در مورد آسیب‌پذیری بدن انسان در فضا جمع‌آوری شد. ایده‌ی پیشنهادی کیگل برای افزایش ایمنی بدن، استفاده از سلول‌های بنیادی است. براساس این طرح، سلول‌های بنیادی از بدن فضانوردها برداشت می‌شود و سپس مجددا به بدن آن‌ها بازگردانده می‌شود. به این صورت، آسیب‌پذیری بدن در فضا به حداقل می‌رسد. کیگل اضافه کرد:
در پروازهای فضایی باید رویه‌هایی را برای ترمیم آسیب‌های ریزگرانش در نظر گرفت. از طرفی باید از ابزار و وسایل مناسب برای نگه‌داری خون استفاده کرد؛ زیرا مایعات به‌راحتی در فضا شناور می‌شوند.
سلامت فیزیکی، تنها نگرانی کارشناسان در سفرهای سرنشین‌دار فضایی نیست و سلامت روانی نیز از اهمیت بالایی برخوردار است. مشکلاتی نظیر اختلال خواب یا عدم فعالیت خلاقانه و ورزش فیزیکی می‌توانند به روان انسان آسیب بزنند. به عقیده‌ی کیگل، فعالیت‌های نیروبخش و مؤثر در تجدید قوا نظیر تحرک، عکاسی، موسیقی و هنر در چنین شرایطی ضروری هستند.
تصویر مریخ وایکینگ
نمای سرتاسری مریخ که تقریبا از ۱۰۰ تصویر مدارپیمای وایکینگ تشکیل شده است
فضانوردها در سفر به مریخ باید در روابط خود تعادل ایجاد کنند. به این منظور، برنامه‌ریزها و مسئولان مأموریت باید امکان برقراری ارتباط دوره‌ای بین فضانوردها و خویشاوندان‌شان را فراهم کنند و همچنین افرادی را انتخاب کنند که ازنظر روحی با مأموریت‌های طولانی‌مدت سازگار هستند.
به عقیده‌ی کارشناسان، افراد معمولا در ابتدا نسبت به این سفر مشتاق هستند اما باید مراقب روابط شخصی خود هم باشند. روی فضاپیماها ماژول‌های مجزایی نصب می‌شوند که فضانوردها به‌لطف آن‌ها می‌توانند از زمان ارزشمند خصوصی خود استفاده کنند و به تمرین‌های ذهنی بپردازند.
در سفر به مریخ، علاوه‌بر سلامت جسمی باید به سلامت روحی فضانوردان هم توجه داشت
نگرانی‌های مرتبط با سلامت روانی تنها مربوط‌به طول سفر نیستند. شرایط سکونت‌ناپذیر مریخ با جو رقیقی که نمی‌تواند سطح سیاره را از خطر پرتوهای کیهانی محافظت کند، بدین معنی است که خدمه‌ی بازدیدکننده از سیاره‌ی سرخ باید در محیط‌های عایق زندگی کنند.
بااین‌حال، زندگی پشت دیوارهای بسته بر روان انسان تأثیر می‌گذارد. الن استوفان، زمین‌شناس سیاره‌ای می‌گوید وقتی از فضانوردها پرسیده می‌شود در دوران اقامت طولانی‌مدت‌شان در ایستگاه فضایی بین‌المللی، بیش از همه دلتنگ چه چیزهایی روی زمین می‌شوند، آن‌ها به حس وزش باد روی صورتشان و بوییدن باران اشاره می‌کنند.
https://www.zoomit.ir/
دیدگاه‌ها بسته شده‌اند.