,سیارک, برخورد سیارک با زمین, تهدید زمین,نجوم ، ستاره شناسی و فضانوردی
یک فضانورد پیشین ناسا می گوید در حال آغاز برنامه ای با بودجه مردمی برای ساخت یک تلسکوپ فضایی است تا با استفاده از آن سیارک هایی را که ممکن است برای زمین خطرآفرین باشند، شناسایی کند.
در آغازین روزهای ژانویه ۱۸۰۱ ژوزف پیاتزی جرمی را در آسمان رصد نمود که ابتدا یک دنباله دار به نظر می رسید ولی زمانی که مدار آن به درستی تعیین گردید، مشخص شد که سیاره بسیار کوچکی است. پیاتزی آن را سرِس نامید. تا چند سال بعد سه سیارک جدید دیگر کشف شدند و تا پایان آن قرن صدها عدد از آنها شناسایی شده بودند. تا به امروز تعداد این سیارکها به چند صد هزار رسیده است و هنوز اکتشاف آنها ادامه دارد.
تعدادی از سیارکها چنان کوچکند که از زمین قابل رۆیت نیستند.
مجموع جرم سیارکها از جرم ماه کمتر است و اگر همه آنها را یک جا جمع کنیم، سیاره کوچکی را تشکیل می دهند که قطر آن کمتراز نصف قطر ماه است.
این تلسکوپ که قرار است ما را از وجود سیارک های اطراف زمین آگاه کند نگهبان نام دارد و احتمالا در سال ۲۰۱۷ یا ۲۰۱۸ در مداری به سوی سیاره زهره پرتاب خواهد شد و بیش از پنج سال را به بررسی منظومه شمسی داخلی (عطارد، زهره، زمین و مریخ ) خواهد پرداخت.
“اد لو” فیزیکدان و یکی از خدمه های سابق ایستگاه بین المللی فضایی می گوید: “با این تلسکوپ می توان سیارک هایی که عرض آن ها به اندازه سه کیلومتر یا بیشتر است را رصد کرد. چنین سیارک هایی به اندازه کافی برای تهدید زمین بزرگ هستند.”
رصد سیارک ها با “نگهبان” به آن معناست که می توان ماموریت هایی را برای منحرف کردن مسیر و یا نابودی سیارک های خطرناک تدارک دید. لو خاطر نشان کرد: “این پروژه به چند صدمیلیون دلار بودجه نیاز دارد و می توان این بودجه را از طریق مشارکت های مردمی در سطح وسیع تهیه کرد.” به گفته وی ناسا سالانه میلیون ها دلار صرف جستجوی سیارک های عظیمی می کند که سیارات را نابود می کنند اما هیچکس در پی یافتن سیارک های کوچکی که می تواند تهدیدی برای زمین باشند، نیست.
,سیارک, برخورد سیارک با زمین, تهدید زمین,نجوم ، ستاره شناسی و فضانوردی
تجمع خرده سیارکها بیشتر در کمربندی بین مریخ و مشتری است. اما می توان آنها را در همه جای منظومه شمسی رۆیت کرد. در بعضی زمانها و با توجه به پاره ای اتفاقات نجومی مانند برخورد خرده سیارکها باهم، اثرات مختلط جاذبه مشتری و خورشید و سایر عوامل دیگر، یک یا چند سیارک مدار اصلی خود را رها کرده و به سمت داخل یا خارج کمربند، منحرف می شوند. اگر خرده سیارکی از یک و سه دهم فاصله زمین تا خورشید، به زمین نزدیکتر شود، در دسته ای جا می گیرد که NEA یا سیارکهای نزدیک به زمین نامیده می شوند.
تعداد سیارکهای نزدیک به زمین کم نیستند و احتمال برخورد آنها به زمین نیز زیاد است.
دانشمندان احتمال می دهند که برخورد یک خرده سیارک ۹ کیلومتری با زمین باعث انقراض نسل دایناسورها شده است. در سال ۱۹۸۹، خرده سیارکی با قطری حدود ۴۵۰ متر از فاصله ۷۲۰،۰۰۰ کیلومتری زمین عبور کرد و با حدود ۶ ساعت تفاوت زمانی از کنار زمین گذشت.
یشتر دانش ما از سیارکها مربوط به مطالعه پاره ای از آنها است که در زمین سقوط کرده اند. سیارکها عمدتاً از سیلیکات یا همان سنگ -۹۲/۸%- و کمی از آهن و نیکل -۵/۷%- تشکیل شده اند. باقی جرم تشکیل دهنده سیارکها را آلیاژهایی از این سه ماده تشکیل می دهد. شهاب سنگهایی که
منبع : tebyan.net
http://elmi.akaup.com
دیدگاه‌ها بسته شده‌اند.