اواخر دهه ی ۱۹۷۰/۱۳۵۰ زمین شناسان اعلام کردند که برخی از شهاب سنگ های کشف شده در زمین متعلق به مریخ اند که حدود ۱۶ میلیون سال پیش طی برخورد جسم غول پیکری با مریخ از آن کنده شده اند. این شهاب سنگ ها را SNC نامیدند. یکی از این سنگ ها، که حدود ۱۳ هزار سال پیش بر زمین فرود آمده است در سال ۱۳۶۳ کشف شد اما حدود ۱۲ سال بعد، در سال ۱۳۷۵، بسیار خبرساز شد. در این سال خبر کشف فسیل هایی از حیات مریخی بر این سنگ توجه جهانیان را به خود جلب کرد.
اواخر دهه ی ۱۹۷۰/۱۳۵۰ زمین شناسان اعلام کردند که برخی از شهاب سنگ های کشف شده در زمین متعلق به مریخ اند که حدود ۱۶ میلیون سال پیش طی برخورد جسم غول پیکری با مریخ از آن کنده شده اند. این شهاب سنگ ها را SNC نامیدند. یکی از این سنگ ها، که حدود ۱۳ هزار سال پیش بر زمین فرود آمده است در سال ۱۳۶۳ کشف شد اما حدود ۱۲ سال بعد، در سال ۱۳۷۵، بسیار خبرساز شد. در این سال خبر کشف فسیل هایی از حیات مریخی بر این سنگ توجه جهانیان را به خود جلب کرد. آنچه در این سنگ جالب توجه بود ساختارهای میکروسکوپی درون آن بود که در تصاویری که با میکرسکوپ الکترونی گرفته شد به چشم می خورد.
جالب توجه ترین عکس، تصویری بود که ساختاری چند تکه و کرم مانند را، که قطرش کمتر از یک صدم موی انسان بود، نشان می دهد همچنین در تصاویر گویچه های کربناتی مشاهده شد که شباهت زیادی به فسیل باکتری های قدیمی کره ی زمین داشتند. برخی از محققان معتقد بودند که ممکن است این ساختارها در مدت طولانی اقامت این سنگ بر زمین شکل گرفته باشند. دانشمندان برای مشاهده ی هیدروکربن های آروماتیک چند حلقه ای (نشانه هایی از ایجاد حیات اولیه) برش عمیقی در شهاب سنگ ایجاد کردند و در کمال تعجب دیدند که این هیدروکربن ها در درون سنگ وجود دارند در حالی که در سطح آن هیچ نوع هیدروکربن آروماتیک چند حلقه ای نیافتند.
بنابراین هیدروکربن ها منشأ زمینی نداشتند. باز هم برخی از دانشمندان این موضوع را در مقام مدرکی دال بر وجود حیات در گذشته ی مریخ نپذیرفتند زیرا هیدروکربن های آروماتیک چند حلقه ای، به طور معمول در ذرات میان سیاره ای و شهابسنگ های دیگر نیز یافت می شوند، اما هیچ یک از این موارد به نشانه ای زیستی تعبیر نشده اند.
کانال های مریخی
در سال ۱۸۷۷ میلادی، مریخ به فاصله ی ۵۶ میلیون کیلومتری زمین رسید. در فاصله کمترین فاصله ای است که مریخ از زمین داشته است. اخترشناسان تلاش کردند از این موقعیت بیشترین بهره را ببرند. جووانی شیاپارلی در رصدخانه ای بررا در میلان با کمک تلسکوپ های ۸/۷۵ اینچی این رصدخانه، به رصد مریخ پرداخت و شبکه ی خطوط بسیار ظریفی را بر سطح مریخ دید. شیاپارلی این شیارها را به زبان ایتالیایی «کانالی» یعنی شکاف و مجزا نامید. و انگلیس ها آن ها را کانال نامیدند که بیشتر به معنی شیار دست ساز بشر برای انتقال آب است. در آن زمان بشر اطلاعات محدودی از اقلیم مریخ داشت و برخی این شیارها را دست ساخته ی موجودات هوشمند مریخی دانستند یکی از این افراد پر سیوال لاول بود که در سال ۱۸۹۳ میلادی در فلگ استون آریزونا رصدخانه ای مجهز برای بررسی این شیارها بنا کرد. لاول با اعلام این که مریخی های هوشمند این شبکه ی آب رسانی را برای رساندن آب حاصل از ذئوب یخ های قطب ها به صحراهای مریخ ساخته اند، برای نخستین بار کلمه ی «موجودات مریخی» را بر سر زبان ها انداخت و جنجال بسیاری به پا کرد.
متان مریخی
در هر کجا که ترکیبات کربن مانند متان یافت شود دانشمندان به یاد وجود حیات می افتند. در زمین مهم ترین منبع تولید متان، موجودات زنده هستند. البته این متان بسیار ناچیز است و در هر یک میلیارد مولکول جوّ مریخ، حدود ۱۰ مولکول متان وجود دارد. با توجه به این که متان ناپایدار است ودر اثر پرتوهای فرابنفش خورشید و فعل و انفعالات شیمیایی می شکند و آخرین فوران های آتشفشانی مریخ مربوط به چند میلیون سال پیش است برخی دانشمندان این احتمال را که ممکن است بستری از حیات به صورت میکروب هایی زیر سطح مریخ باشند، مطرح می کنند. البته ممکن است آتش فشان هایی که از دید ما پنهان مانده اند نیز ده ها هزار سال پیش این متان را تولید کرده باشند. البته سرعت تولید متان در مریخ بسیار کم و حدود یک میلیون برابر کندتر از سرعت تولید آن در زمین است.
منبع: نجوم، شماره ۱۹۴٫
https://rasekhoon.net
دیدگاه‌ها بسته شده‌اند.