برای دانشمندان، شهاب سنگ‌ها اولین اجرام شناخته شده و باقی مانده از زمان تشکیل منظومه شمسی هستند. اجرامی که شناخت‌شان شاید راز آغاز حیات، تعیین سن کل کیهان و شکل‌گیری و تولد منظومه شمسی و سیارات آن در ۴.۵ میلیارد سال پیش را خواهد گشود.
شهاب‌سنگ‌ها (meteorites) در اصل اجرام، تکه‌ها و یا سیارک‌هایی (asteroids) هستند که بین مریخ و مشتری در حرکتند. برخی سیارک‌ها نادر و بازمانده از ماه یا حتی مریخ‌اند.
سیارک‌های فقط زمانی که به زمین برخورد می کنند شهابسنگ نامیده می شوند. وقتی سیارکی با سرعت ۲۰ کیلومتر در ثانیه به جو زمین برخورد می‌کند گویی آتشین می‌شود با دنباله‌ای نورانی.
حدود ۶۵ میلیون سال پیش بر اثر برخورد شهاب‌سنگی به قطر ۱۰ کیلومتر به زمین بود که دایناسورها و سایر گونه‌های حیوانی بر روی کره زمین از بین رفتند.
شهاب سنگ‌ها بر اساس مبداء و منشاء (سیارک، مریخ، ماه) و ترکیب شیمیایی اشان طبقه‌بندی می‌شوند و ردپای عینی آنها بر روی زمین را می توان در ۱۹۰ گودال با دهانه‌هایی به عرض بیش از ۵۰ متر دید.
سالانه حدود ۵۰۰۰ شهابسنگ به وزن بیش از ۱ کیلوگرم از آسمان فرو می‌افتند اما رویت شهاب سنگی که از جو عبور و به زمین برخورد کند بسیار به ندرت اتفاق می افتد.
«انجمن شهاب سنگ» (Meteoritical Society) نهادی است که شهاب سنگ‌ها را طبقه‌بندی و بر حسب جایی که بدان سقوط می کنند، نامگذاری می‌کنند.
سیارک (asteroid)، شهاب (meteor)، شهابسنگ (meteorite) و شهاب‌واره (meteoroid) اصطلاحاتی هستند که گاها به جای هم و به اشتباه به کار برده می‌شوند.
https://fa.euronews.com
دیدگاه‌ها بسته شده‌اند.