پس از بررسی فیلم‌های گرفته شده توسط منجمین آماتور و همچنین اطلاعات راداری، مشخص شد شهابسنگی که امسال در آسمان ایالات متحده مشاهده شد، رکورد بیشتری سرعت را (حتی در بین شهابسنگها) در اختیار داشت.
مجید جویا: در اوایل ۲۰۱۲ / زمستان ۱۳۹۰، کسانی که شهابسنگ ساترزمیل را در دامنه تپه‌های منطقه سیرا نوادا در کالیفرنیا مشاهده کرده بودند، احساس خاصی راجع به سرعت آن داشتند. اکنون به دنبال انتشار گزارشی با جزئیات دقیق، منشا این سنگ آسمانی با دقتی غیر عادی رهگیری و آشکار شده که این شهابسنگ، رکورد سرعت را در اختیار دارد.
به گزارش نیچر، دانشمندان سالهاست که می‌دانند بخش اعظم ۴۰ هزار شهابسنگی که تاکنون از روی زمین جمعآوری شده، از کمربند سیارکی می‌آیند که در جایی بین مدار حرکت مریخ و مشتری قرار دارد. ولی در مورد ساترزمیل، دانشمندان توانسته‌اند منشا این شهابسنگ را با دقت بیشتری مشخص کنند.
در مقاله‌ای که روز پنجشنبه منتشر شد، گروه بین‌المللی ۷۰ نفره‌ای که توسط پیتر جنیسکنز از مرکز پژوهشی ایمز ناسا رهبری می‌شد، گزارش داد که چگونه از اطلاعات جمع آوری شده توسط رادارهای آب‌وهوایی (که معمولا برای رهگیری بارش باران استفاده می شوند) استفاده کردند و این داده‌ها را با عکس‌ها و فیلم‌ها و دیگر داده‌ها ترکیب کردند. پس از این مرحله، پژوهشگران توانستند مسیر حرکت شهابسنگ ساترزمیل را بازسازی کنند، و دریابند که این مسیر مشابه مسیر دنبالهدارهایی است که از حاشیه بیرونی کمربند سیارکی و در نزدیکی مدار مشتری می‌آیند.
مونیکا گرادی از دانشگاه اوپن در میلتون کینز انگلیس و از اعضای این گروه می‌گوید:«ما از رادارها برای رسم مثلث‌هایی استفاده کردیم که جایی را که به نظر می‌رسید از آن آمده است، مشخص کنند». این پژوهش همچنین مشخص کرد که شهابسنگ با سرعت ۲۸٫۶ کیلومتر بر ثانیه وارد جو زمین شد؛ این بالاترین سرعتی است که تا کنون ثبت شده است.
تحلیل‌های شیمیایی و فیزیکی روشن کرده‌اند که شهابسنگ ساترزمیل از نوع نسبتا کمیاب «کندریت کربنی» است و در مراحل تقریبا اولیه قرار دارد. این شهابسنگها نوعی کپسول زمان به شمار می‌آیند، که از زمان تشکیل منظومه شمسی در ۴٫۵ میلیارد سال پیش، تقریبا هیچ تغییری به خود ندیده‌اند.
گمان بر این است که کندریت‌های کربنی در مرز خارجی کمربند سیارکی بسیار شایع باشند، و شهابسنگ کالیفرنیایی هم این نظریه را ثابت می‌کند. این شهابسنگ نمونه‌ای نادر از مواردی است که هم ترکیبات و هم زادگاه شهابسنگ شناخته شده‌اند. معمولا، سیارک‌ها از طریق تلسکوپ‌ها دیده می شوند که مکان یک جسم را مشخص می‌کنند ولی تنها می‌توانند اطلاعات جزئی راجع به ترکیبات آن به دست بدهند؛ اما از سوی دیگر، در مورد بخش‌هایی از سیارک ها که به صورت شهابسنگ بر روی زمین سقوط می‌کنند، تنها می‌توان آنها را با جزئیات فراوان آنالیز و ترکیب شیمیایی آنها را مشخص کرد، اما به گفته سارا راسل، رئیس بخش معدن شناسی شهابسنگی و کیهانی در موزه تاریخ طبیعی لندن، در اکثر موارد ما به هیچ وجه نمی‌دانیم که این شهابسنگها از کجا می‌آیند.
فیلیپ بلاند از زمین شناسان دانشگاه کرتین در پرت استرالیا می‌گوید: «داستان ساترزمیل، به زیبایی نشان می‌دهد که وقتی می‌دانیم شهابسنگمان از کجای منظومه شمسی می‌آید، چه ارزش افزوده عظیمی به دست می‌آوریم».
https://www.khabaronline.ir
دیدگاه‌ها بسته شده‌اند.