دانشمندان برای اولین بار در محیط آزمایشگاهی و در دهه ۱۹۶۰ میلادی، فشارِ بالایِ غیرمعمول را برروی ماده “روی” ایجاد کردند. بالاخره در سال ۲۰۰۱ این ماده در سه دهانه برخوردی در طبیعت شناسایی شد: در دهانه برخوردی خلیج چیپ سیک در ویرجینیا، دهانه برخوردی ریس در آلمان و دهانه برخوردی ژیان در چین.
کشف ماده ریدیت برای آقای کاوس که مشغول جمع کردن روی بود تا بتواند سن دقیق تری برای دهانه برخوردی صخره اِلم پیدا کند کاملا غیر منتظره بود. او گفت: “به فکر هیچ کس خطور نمی کرد که در سنگ های ماسه ای بتواند ماده ریدیت پیدا کرد.” دهانه صخره اِلم از سنگ های کربنات و ماسه ای سر برآورده بود که شامل قسمت های کوچکی از کوارتز و روی بود. اکتشافات قبلی ماده ریدیت مربوط به دهانه های برخوردی سنگ های براکیس ذوب شده بود. براکیس ترکیبی از سنگ های ذوب شده که در طول زمان به شیشه سرد تبدیل شده اند و قطعاتی از سنگ های ذوب نشده است.
کاوس گفت: “من با قدیمی ترین روی های در مناطق مختلفِ زمین کار می کنم ولی ریدیت بسیار نادرتر از سنگ های رویِ ۴٫۴ میلیارد ساله است.” او نتایج این تحقیقاتش را در نشست سالانه انجمن زمین شناسی آمریکا در شهر ونکوور در ۲۲ اکتبر منتشر کرد.
وقتی که امواج تصادمی به فشار و حرارت بسیار بالایی می رسند ماده روی به ریدیت تبدیل می شود در واقع شبیه شرایطی است که در اعماق زمین الماس شکل می گیرد. فشار بالا باعث می شود که مواد معدنی مولکول های خود را به ساختارهای بلوری متراکم تری تبدیل کنند. ریدیت همان ترکیب “روی” معمولی را دارد اما حدود ۱۰ درصد چگال تر است.
ذره های ریدیتی که آقای کاوس کشف کرده از قطر یک تار موی انسان کوچکتر هستند و در درون سنگ روی تصادمی (که در طول برخورد دهانه شهاب سنگی صخره اِلم شکسته شده اند) پخش شده است. اما هر ماده معدنی نور را به طرز متفاوتی منعکس می کند، که این مسئله توجه آقای کاوس را هنگامی که داشت برش های سنگی را در زیر میکروسکوپ های بسیار قوی بررسی می کرد، به خود جلب کرد. هنگامی که او داشت با همکارانش در استرالیا کار می کرد، توانست وجود روی را هنگامی که روی های بسیار ریز را با الکترون حذف می کرد شناسایی و تایید کند. هر ماده معدنی الکترون را به طرز منحصر به فردی پخش می کند و در نتیجه کاوس در نشست شهر ونکور توانست وجود روی را تایید کند.
او گفت: “این یک یافته بسیار جالب در عرصه علم سنگ های دگرگونی تحت فشار بالا است.”
کاوس گفت: فشار بسیار زیادی نیاز است تا روی به ریدیت تبدیل شود بنابراین حضور این ماده معدنی در دهانه صخره اِلم بیانگر این مسئله است که این دهانه تحت فشار تصادمی بسیار بیشتری از آنچه که پیشتر تصور می شد قرار گرفته است.
این تبدیل در بازه فشاری ۳۰ تا ۸۰ گیگاپاسکال روی می دهد. طبق مطالعات پیشین فشار تخمین زده شده در این دهانه حدود ۱۰ گیگاپاسکال بوده است. هر دهانه برخوردی که از زیر سنگهای ماسه ای یافت شده باشد، ماده روی را خواهد داشت. آقای کاوس فکر می کند که احتمال وجود ریدیت اکنون رایج تر به نظر می رسد. اوگفت: “اکنون زمان آن است که بیشتر دنبال چیزی بگردیم که تاکنون حتی انتظار یافتن آن را هم نمی کردیم.”
http://kooy.ir
دیدگاه‌ها بسته شده‌اند.