گرچه ۹۰ درصد از جو سیاره‌ی مشتری از هیدروژن تشکیل شده است، هوای آن مملو از عنصرهای دیگری است که باعث به وجود آمدن رنگ‌های زیبای سفید و نارنجی روی سطح این غول گازی شده‌اند. در سطح مشتری، مولکول‌های استیلن، هیدروژن سولفید و فسفین، چهره‌ی سیاره را با جریان‌های چرخشی می‌پوشانند.
کاوشگر گالیله در سال ۱۹۹۵ در بدنه‌ی گازی مشتری فرود آمد و به چشم‌اندازی مختصر از آن رسید. بر اساس یافته‌های این کاوشگر، سیاره‌ی مشتری دارای سه نوع ابر است: ابرهای تشکیل‌شده از آمونیاک، ابرهای آمونیوم هیدروسولفید و ابرهای یخ آب. در نتیجه انواع متفاوتی از باران بر اساس ارتفاع در آسمان مشتری می‌بارند.
کاوشگر گالیله همچنین سطحی غنی از گازهای سنگین را کشف کرد که بسیار فراتر از انتظار دانشمندان بود. این سرنخ شیمیایی به گذشته‌ای پرجنب و جوش اشاره دارد. احتمالا سیاره مشتری در فاصله‌ی دورتری از خورشید شکل گرفته است که در آنجا برای جذب یخ و گازهای منجمد به اندازه‌ی کافی سرد بوده است. بر اساس نظریه‌ها، غول گازی به‌تدریج به سمت خورشید حرکت کرد تا اینکه زحل مانع از پیشروی بیشتر آن به سمت خورشید شد. در غیر این صورت مشتری احتمالا توسط خورشید بلعیده می‌شد.منبع:www.zoomit.ir
دیدگاه‌ها بسته شده‌اند.