آب قمری می‌تواند تاریخچه‌ی فعالیت‌های زمین‌شناسی روی ماه مانند آتشفشان‌های قمری را فاش کند و حتی به‌عنوان ردیاب برخورد سیارک‌ها به‌کار آید. هرچند آب در سرتاسر سطح ماه شناسایی شده است، اکثر سیگنال‌های آب یخ‌زده از جانب قطب‌ها می‌آیند.
هر مولکول آبی که به مناطق همیشه سایه‌دار وارد شود، بلافاصله منجمد می‌شود و به دام می‌افتد؛ زیرا دمای محیط سردتر از آن است که امکان تبخیر وجود داشته باشد. این آب سپس روی سطح ماه سقوط می‌کند و در آنجا با خاک قمری مخلوط می‌شود. این فرایند به رشد توده‌های بزرگ آب و خاک در قطب جنوب ماه منجر می‌شود.
منبع : https://www.zoomit.ir
دیدگاه‌ها بسته شده‌اند.