سیاهچاله ها از مرگ ستاره های بسیار سنگین مخصوصا ستاره های نوترونی متولد می شوند. ستاره ها رآکتورهای همجوش عظیمی هستند که به دلیل بزرگ بودن بیش از اندازه و وجود گاز میدان گرانشی شدیدی درونشان شکل گرفته و ستاره از درون منهدم می شود.
در صورت زیاد بودن جرم کلی یک ستاره، نیروی گرانشی منجر به کوچک تر شدن شعاع ستاره شده و زمانی که شعاع ستاره تا اندازه ای خاص کوچک شود، زمان روی ستاره نسبت به ناظر بیرونی متوقف می شود. این لحظه، همان زمان تشکیل سیاه چاله می باشد. این شعاع خاص را «افق رویداد» می گویند.
افق رویداد همانند دهان یک سیاهچاله است، اگر چیزی وارد آن شود، همه رویدادهایی که در فضا – زمان رخ می دهند متوقف خواهند شد و هیچ چیز، حتی نور با سرعت عجیب خود هم نمی تواند از آن فرار کند. به شعاع یک افق رویداد، شعاع شوارتزشیلد هم می گویند که بر اساس نام ستاره شناس آلمانی برگزیده شده است.
سیاه چاله هایی بزرگ تر نیز می توانند از برخورد اجسام میان ستاره ای متولد شوند. در نتیجه برخورد یک ستاره نوترونی و یک سیاه چاله انفجاری بزرگ رخ می دهد که منجر به تشکیل سیاه چاله ای بزرگ تر خواهد شد.
منبع:namnak.com
دیدگاه‌ها بسته شده‌اند.