مشتری با اختلاف بزرگ‌ترین سیاره در منظومه شمسی است. اگر جرم تمامی دیگر سیاره‌های منظومه را با هم جمع کنید، حتی نصف جرم این سیاره نخواهد شد. شما می‌توانید تمام سیاره‌های منظومه شمسی را حذف کنید و با این‌حال منظومه شمسی را داشته باشید. مقصود این نیست که سیارۀ خودمان را بی‌اهمیت جلوه دهیم، اما جرم زمین، همان مقداری است که برای گردکردن مجموع ِ جرم سیاره‌ها اضافه می‌کنیم.
مشتری آن‌چنان عظیم است که در یک‌قدمی تبدیل‌شدن به یک ستاره قرار داشت. اگر جرم این سیاره ۲۰ برابر بیشتر بود، به اندازۀ کافی سنگین می‌شد که فشار و دمای هسته، برای آغاز همجوشی هسته‌ای کافی بود و مشتری را در مسیر ستاره شدن (البته کوتولهٔ سرخ کوچک و نامحسوس، اما به‌هرحال یک ستاره) هدایت می‌کرد.
در دوران ابتدایی شکل‌گیری منظومه ما، مواد تشکیل دهندهٔ منظومه شمسی، ادغام شدند تا سیاره‌ها را تشکیل دهند و اغلب این مواد به دلیل رشد تصاعدی و پرسرعت سیارهٔ مشتری به سمت آن کشیده شدند. توده‌ای کوچک از یخ و سنگ – شاید ۵ تا ۱۰ برابر جرم زمین – هسته‌ای را تشکیل داد که تمام هیدروژن و هلیوم اطراف را با سرعت ِ هر چه بیشتر به سمت خود کشید.
در مورد رشد تصاعدی، ۲۰ برابر چندان عدد بزرگی نیست. اگر مثالی می‌خواهید، نگاهی به “ویروس کرونا” بیندازید که در عرض چند روز چه میزان گسترش یافت. اگر منظومهٔ ما کمی متفاوت بود، مشتری الآن به‌عنوان خورشید دوم ما در حال سوختن و درخشش بود. این مسئله، شکل‌گیری دیگر سیاره‌ها را نقض نمی‌کند – ما سیاره‌هایی به دور ستاره‌های دوقلو دیده‌ایم – اما احتمال شکل‌گیری حیات بر روی زمین بسیار کاهش می‌یافت؛ چون سیاره‌هایی که در منظومه‌های دوقلو قرار دارند به ندرت آن نقطهٔ خوب دمایی لازم برای جلوگیری از یخ زدن یا تبخیر آب را بدست می‌آورند. بنابراین سیارۀ مشتری را همین‌طور که هست قبول داریم. ممنون!
ترجمه: رضا کاظمی/ سایت علمی بیگ بنگ
منبع: sciencealert.com
دیدگاه‌ها بسته شده‌اند.