عبور از کهکشان راه شیری با سرعت نور، دویست هزار سال طول می‌کشد

تحقیقات جدید نشان می‌دهد که کهکشان راه شیری ۲۰۰ هزار سال نوری قطر دارد در حالی که پیش‌تر ارقام ۱۰۰۰۰۰ و ۱۲۰۰۰۰ سال نوری تخمین زده می‌شد.

به گزارش تاپ دیجیت و به نقل از Livescience، کهکشان راه شیری که در دسته کهکشان‌‌های مارپیچ قرار می‌‌گیرد، دارای یک بخش مرکزی متشکل از ستاره‌‌های کهنسال است و سایر ستاره‌‌ها آن از جمله خورشید ما، در قسمت دیسک کهکشان استقرار یافته‌‌اند که از چندین بازوی مارپیچ تشکیل شده است.

تحقیقات جدید نشان می‌‌دهد که بزرگی این دیسک، فراتر از تصورات پیشین ماست به طوری که ۲۰۰ هزار سال زمان می‌‌برد تا یک فضاپیما با سرعت نور، طول کهکشان راه شیری را بپیماید.

محققان با آنالیز فراوانی فلزات و عناصر سنگین در ستاره‌‌ها که به فلزینگی یا متالیسیتی (Metallicity) موسوم است، این نتایج را به دست آوردند. هنگامی که این دانشمندان توجه خود را به ورای مرزهای از پیش تصور شده‌ کهکشان راه شیری متمرکز کردند، ستاره‌‌هایی را یافتند که جدا از ترکیبات ساختاری و فلزینگی، شباهت بسیاری با ستارگان دیسکی کهکشان ما دارند.

کارلوس آلنده (Carlos Allende) یکی از نویسندگان این مقاله و محقق انستیتو اخترفیزیک جزایر قناری، معتقد است که این موضوع می‌‌تواند بیانگر وسیع بودن مرزهای کهکشان راه شیری نسبت به آنچه که پیش از این تصور می‌‌شد، باشد.

بیشتر بخوانید: ۱۰ نکته خواندنی درباره کهکشان راه شیری

براساس این مطالعه جدید، فاصله قطری دیسک کهکشان راه شیری ۲۰۰ هزار سال نوری تخمین زده شده و این در حالی است که پیش‎تر از ارقام ۱۰۰۰۰۰ و ۱۲۰۰۰۰ سال نوری سخن به میان آمده بود. بزرگی این اعداد و ارقام هنگامی بیشتر به چشم خواهد آمد که بدانیم یک سال نوری، در واقع مسافت پیموده شده توسط نور در یک سال است که چیزی حدود ۱۰ تریلیون کیلومتر می‌‌شود. اما برای درک بهتر موقعیت این ستاره‌‌های دیسکی تازه کشف شده، باید گفت که فاصله آنها تا مرکز کهکشان راه‌ شیری، سه برابر بیشتر از فاصله خورشید ما تا مرکز کهکشان است. البته اعضای این تیم تحقیقاتی معتقدند که احتمال شناسایی ستاره‌‌های دیسکی تا فاصله‌‌ چهار برابر دورتر نیز وجود دارد.

این یافته‌‌ها به کمک داده‌‌های جمع‌آوری شده از دو تلسکوپ طیف‌نگار لاموست (LAMOST) و اپوجی (APOGEE) حاصل شد که رصد ستاره‌‌ها را بر اساس تفکیک نور آنها به رنگ‌‌های مختلف انجام می‌‌دهند. محققان از طریق تجزیه و تحلیل این الگوهای رنگی ترسیم شده قادرند از عناصر تشکیل دهنده‌ ستاره‌‌ها، اطلاع حاصل کنند.
https://topdigit.ir