منظومه ی شمسی

مدیر فروش شهریور 2, 1398 دیدگاه‌ها برای منظومه ی شمسی بسته هستند
منظومه ی شمسی

با پیشرفت تکنولوژی و دسترسی همگانی به آن، کودکان و نوجوانان قشر پر مخاطب و کنجکاوی هستند که تمایل دارند همه ی اطلاعات خود را از دامنه ی وب به دست بیاورند. اما گاهی اطلاعاتی که به دست می آورند آنقدر پیچیده و علمی هستند که به جای راهنمایی، بیشتر آن ها را گیج می کنند. ما در این مقاله سعی می کنیم با زبانی ساده و قابل فهم منظومه ی شمسی خود را توضیح دهیم.

منظومه ی شمسی

منظومه ی شمسی ما از خورشید، هشت سیاره، حدود ۱۶۰ قمر و بی شمار خرده سیارک، ستاره دنباله دار و شهاب واره، تشکیل شده است. همچنین منظومه ی ما خود یک قسمت کوچک از یک کهکشان عظیم به نام راه شیری است. هر چیزی که در منظومه ی شمسی ما وجود دارد به دور خورشید می چرخد. خورشد ما یک توپ بزرگ از گاز داغ است. خورشید ستاره ای است که به طور کلی از هیدروژن و هلیوم تشکیل شده و چیزی حدود چهار و نیم میلیارد سال عمر دارد.

منظومه ی شمسی ما را می توان به دو بخش تقسیم کرد: منظومه ی شمسی داخلی، منظومه ی شمسی خارجی.

عطارد، زهره، زمین و مریخ سیاره هایی هستندکه بخش داخلی منظومه ی شمسی را تشکیل می دهند. این سیاره ها به خورشید نزدیک بوده و اغلب آن ها را سیاره های سنگی نیز می نامند. علت این نامگذاری این است که، مواد تشکیل دهنده ی این سیارات، سنگ و فلز است. این سیارات بسیار سنگین اند و به کندی حرکت می کنند. سیارات عطارد و زهره فاقد قمر هستند. سیاره ی زمین یک قمر و مریخ دو قمر دارد(قمر یا ماه به سیاره های کوچکتر از سیاره ای گفته می شوند که در دام جاذبه ی سیاره ی قوی تر از خود قرار گرفته اند و به دور آن می چرخند و بر آن تاثیر می گذارند. برای مثال: قمر زمین بر روی جذر و مد آب دریا ها تاثیر می گذارد).

مشتری، زحل، اورانوس و نپتون سیاراتی هستند که بخش های خارجی منظومه ی شمسی ما را تشکیل می دهند. این سیارات را اغلب سیارات گازی می نامند. علت این نام گذاری نیز این است که مواد تشکیل دهنده ی این سیارات، غالبا گاز است. هیدروژن، هلیم و متان بیشترین سهم را در تشکیل این سیارات دارند. این سیارات برخلاف اندازه ی بزرگی که دارند چون از گاز تشکیل شده اند سبک اند و به سرعت حرکت می کنند. برخی از آن ها به دور خود حلقه ها و قمر های بسیار زیادی دارند. مجموع قمر های سیارات خارجی منظومه ی شمسی با هم چیزی حدود ۱۵۰ عدد هستند.

سیارات

سیارات در یک مسیر بیضی شکل به دور خورشید می چرخند. این مسیر بیضی شکل را مدار می نامند.

عطارد

عطارد نزدیک ترین سیاره به خورشید است. این سیاره اتمسفر و آب ندارد. مشاهده ی این سیاره برای ستاره شناسان بسیار مشکل است زیرا این سیاره در آسمان بسیار به خورشد نزدیک است. هر سال سیاره ی عطارد ۸۸ روز زمینی طول می کشد. این بدان معنا است که ۸۸ روز طول می کشد تا عطارد یک دور کامل به دور خورشید بچرخد.

زهره

زهره دومین سیاره ی نزدیک به خورشید و داغ ترین سیاره در منظومه ی شمسی است. این سیاره را اغلب ستاره ی صبح و ستاره ی عصر می نامند زیرا این سیاره بسیار پر نور بوده و شما می توانید آن را درصبح و بعد از ظهر ببینید. بر روی سیاره ی زهره آب یافت نمی شود و با ابر پوشیده شده است. ۲۲۵ روز زمینی طول می کشد تا این سیاره به دور خورشید بچرخد.

زمین

زمین سومین سیاره ی نزدیک به خورشید است. خانه ی ما تنها سیاره ای است که درون منظومه ی شمسی قابل سکونت است. میزان آب موجود در سیاره ی زمین بسیار بیشتر از خشکی است. حدود سه چهارم زمین را آب فرا گرفته است. البته از این همه آب تنها ۳ درصد آن شرین و۱ درصد از این ۳ درصد قابل نوشیدن است. ۳۶۵ روز طول می کشد تا یک سال زمین تمام شود. یعنی ۳۶۵ روز طول می کشد تا زمین یک دور کامل به دور خورشید بچرخد.

مریخ یا بهرام

مریخ یا بهرام را اغلب به خاطر رنگ خاکش که سرخ رنگ است، سیاره ی سرخ می نامند. یک سال مریخی حدود ۶۸۷ روز زمینی به طول می انجامد. ستاره شناسان خبر ندارند که آیا بروی مریخ باران می بارد یا خیر، اما آن ها این موضوع را می دانند که بروی مریخ باد و گردباد های بزرگ وجود دارد. مریخ همچنین خانه ی بزرگترین آتشفشان در منظومه ی شمسی است. این آتشفشان را اولمپوس می نامند.

مشتری یا هرمز

مشتری بزرگترین سیاره در منظومه ی شمسی ماست. این سیاره بیشتر از گاز هیدروژن درست شده است. بر روی این سیاره یک نقطه ی قرمز رنگ مانند چشم وجود دارد که ستاره شناسان معتقد اند یک گرد باد است. بزرگترین گردباد به وجود آمده در منظومه ی شمسی است.

زحل یا کیوان

زحل دومین سیاره ی بزرگ موجود در منظومه ی شمسی است. در سال ۱۶۵۵ یک دانشمند هلندی به نام کریستین هوی گنز کشف کرد که زحل حلقه های بزرگی در اطراف خود دارد. یک سال بروی زحل بسیار طولانی است. هر سال زحل ۳۰ سال زمینی طول می کشد. یعنی ۳۰ سال زمینی زمان لازم است تا زحل یک دور کامل به دور خورشید بچرخد.

اورانوس

اورانوس توسط یک دانشمند بریتانیایی به نام ویلیام هرشل در سال ۱۷۸۱ کشف شد. رنگ این سیاره سبز آبی است. زیرا اتمسفر آن از بلور های متان درست شده است.

نپتون

نپتون در سال ۱۸۴۶کشف شد. درست مانند اورانوس آن هم سبز آبی است زیرا گاز متان در اتمسفرش موجود است. بر روی این سیاره یک لکه ی بزرگ سیاه وجود دارد و ستاره شناسان معتقد اند که این یک شکاف درون اتمسفر این سیاره است. ۱۶۵ سال زمینی به طول می انجامد تا یک بار نپتون به دور خورشید بگردد. علت این امر فاصله ی بسیار زیاد این سیاره از خورشید است.

پلوتون

بعد از کشف پلوتون در سال ۱۹۳۰ تا سال ۲۰۰۶ ستاره شناسان معتقد بودند که نه سیاره وجود دارد. پلوتو، این سیاره حتی از نپتون هم بیشتر از خورشید فاصله دارد. این سیاره از گاز تشکیل نشده است، بلکه مواد سازنده ی آن سنگ و یخ است. این سیاره از هشت سیاره ی دیگر بسیار کوچک تر است. بعد از کارشناسی هایی که شروع آن در این قرن بود، سیاره های مشابه کوچک دیگری نیز کشف شدند. آن ها تصمیم گرفتند که پلوتو باید به عنوان بخشی از این گروه تازه ی سیاره های کوچک محسوب شود. این گروه را سیاره های کوتوله می نامند و جزو منظومه ی شمسی نیستند.

خرده سیارک ها

سیارات داخلی منظومه ی شمسی به وسیله ی یک کمربند متشکل از خرده سیارک ها از سیارات خارجی منظومه ی شمسی جدا شده اند. خرده سیارک ها سنگ های بزرگی در فضا هستند. آن ها متشکل از ۲۶ خرده سیارک بسیار بزرگ و میلیون ها خرده سیارک کوچک هستند. بزرگترین خرده سیارک کائوار نام دارد و حدود یک دهم زمین حجم دارد.

ستاره های دنباله دار

یک ستاره ی دنباله دار یک بدنه ی یخی دارد که شبیه به ستاره است . یک دم بلند دارد که از گرد و غبار و گاز تشکیل شده است. دنباله ی این ستاره ها همواره از خورشید دور می شوند علت این امر باد های قدرتمند منظومه است. ستاره های دنباله دار در یک مدار تخم مرغی شکل به دور خورشید سفر می کنند. صد ها سال پیش مردم از ستاره های دنباله دار می ترسیدند. مشهور ترین ستاره ی دنباله دار در بین ستاره های دنباله دار، ستاره ی دنباله دار “هالی” است که اولین بار توسط ادموند هالی کشف شد. این ستاره هر ۷۰ سال بر روی زمین قابل روئیت است.

شهاب واره

شهاب واره ها یا شهاب سنگ ها از سنگ و فلز ساخته شده اند و شما می توانید برخی اوقات یکی از آن ها را که به جو زمین وارد می شوند، ببینید. شهاب سنگ ها با سرعت ۱۱ کیلومتر بر ثانیه وارد جو زمین می‌ شوند(۴۰٫۰۰۰ کیلومتر در هر ساعت سرعت ورود آن ها به جو زمین است).ترجمه itrans.ir
https://sayarak.com

دیدگاه‌ها بسته شده‌اند.