به جسمی متشکل از سنگ، غبار و دیگر موادی که ابر اولیه منظومه خورشیدی ما را تشکیل می‌دهد، خرده‌سیاره می‌گویند. ابعاد خرده سیاره‌ها از چندین متر تا چند صد کیلومتر متغیر است. این اجرام، در زمان تشکیل سیارات تشکیل شدند و به نوعی می‌توان آن‌ها را سیارات ریز قلمداد کرد؛ هر چند بسیار کوچک‌تر از این مفهومند. نظریه خرده‌سیارات، توسط ستاره‌شناس روسی، ویکتور سافرونوف ارائه شد که نظریه‌ای است پیرامون چگونگی تشکیل سیارات.
ستاره‌شناسان باور دارند که منظومه خورشیدی ما حدود ۴٫۶ میلیارد سال پیش از یک ابر در حال چرخش متشکل از گاز و گرد و غبار، به نام سحابی خورشیدی به وجود آمد. نیروی گرانش، یک قسمت از گاز و گرد وغبار را به مرکز سحابی که متراکم‌تر از بقیه جاها بود کشاند. مواد روی هم انباشته شدند، به سرعت چرخیدند و در نتیجه در مرکز سحابی، خورشید ما شکل گرفت.[۲]
سپس گاز و گرد و غبار باقی‌مانده به صورت یک صفحه تخت گرد (دیسک) به نام دیسک میان سیاره‌ای در می‌آید که به دور خورشید می‌گردد. ذرات سنگی داخل دیسک به هم خوردند و به هم چسبیدند و اجسامی به نام خرده‌سیاره را تشکیل دادند. این اجسام هم با هم ترکیب شدند و سیارات را تشکیل دادند.[۳]
خرده‌سیارات برای دانشمندان از اهمیت زیادی برخوردارند، چراکه اطلاعات جامعی را پیرامون چگونگی تشکیل منظومه خورشیدی به دست می‌دهند. سطح بیرونی خرده‌سیارات، با تابش خورشیدی بمباران می‌شود و به تبع آن، ساختار شیمی‌اش در طول میلیاردها سال دچار تغییراتی می‌شود. درون آن‌ها از طرفی از زمان تشکیل خرده‌سیاره بکر و دست نخورده باقی مانده‌است.
https://fa.wikipedia.org
دیدگاه‌ها بسته شده‌اند.