تهران- ایرنا- محققان دانشگاه کالیفرنیا با بررسی نانوذرات الماس بدست آمده از منطقه وسیعی در آمریکای شمالی، اروپا و خاورمیانه، فرضیه برخورد شهاب سنگی با زمین در ۱۳ هزار سال قبل را تایید کردند.
به گزارش گروه علمی ایرنا بیشتر حیوانات عظیم الجثه آمریکای شمالی مانند اسب‌ها، شترها، گربه سانان دندان شمشیری و خرس‌ها حدود ۱۳هزار سال قبل به شکل مرموزی از بین رفتند.
دلیل این انقراض ناگهانی همواره موضوع بحث دانشمندان بوده و نتیجه این بحث ها نظرات مطرح شده ای است که هنوز ثابت نشده است.
جیمز کنت استاد رشته زمین شناسی دانشگاه کالیفرنیا معتقد است که تصادم اجرام آسمانی با زمین، نقش اساسی در انقراض این گونه‌ها داشته است.
بر اساس این فرضیه، برخورد اجرام آسمانی موجب سرد شدن زمین در ۱۲ هزار و ۸۰۰ سال قبل شده است. با کاهش دما و سخت شدن شرایط زندگی، حیوانات درشت‌تر ساکن آمریکا از بین رفته‌اند. همچنین این رویداد موجب از بین رفتن قوم کالویس در ماقبل تاریخ شده است.
در مقاله‌ای که کنت و همکارانش در نشریه Journal of Geology منتشر کردند، به بررسی نانوالماس‌های به جای مانده از این تصادم پرداختند. این نانوالماس‌ها ماحصل برخورد اجرام آسمانی با زمین است. آنها دریافتند که نانوالماس‌ها در منطقه‌ای موسوم به YDB با ابعاد ۵۰ میلیون کیلومترمربع در نیم کره شمالی پخش شده‌اند.
کنت با همکاری ۲۱ دانشگاه از ۶ کشور مختلف به بررسی ۳۲ منطقه در ۱۱ کشور واقع در آمریکای شمالی، اروپا و خاورمیانه پرداختند.
کنت می‌گوید: ما موفق به کشف یک لایه نازک در سه قاره مختلف شدیم که غنی از نانوذرات الماس بود. چنین نانوذراتی تنها در اثر برخوردهای آسمانی بوجود می‌آید. این نانوساختارها در دمای ۲ هزار و ۲۰۰ درجه سانتیگراد بوجود آمده‌اند که هیچ آتشفشان یا پدیده طبیعی روی زمین نمی‌تواند چنین گرمایی ایجاد کند و تنها برخورد اجرام آسمانی مولد چنین حرارتی هستند.
البته در اثر چنین برخوردی ترکیبات کربنی مختلف پدید می‌آید اما پژوهشگران روی نانوذرات الماس متمرکز شدند.
کنت می‌افزاید: انوع مختلفی از الماس‌ها در منطقه YDB یافت شد که دلیل این تنوع آن است که نانوذرات در شرایط دما، فشار و سطح اکسیژن مختلف بوجود آمده است.
براساس نتایج آزمایش‌های انجام شده روی نمونه‌های منطقه YDB، بیشتر مواد موجود در این منطقه نانوذرات الماس هستند. این نانوذرات به دانشمندان یک تصویر کلی از فضای ۱۳ هزار سال قبل می‌دهد. به لحاظ ساختاری ترکیب این لایه با لایه به جای مانده از ۶۵ میلیون سال قبل (زمان انقراض دایناسورها) شباهت‌های زیادی دارد.
https://www.irna.ir
دیدگاه‌ها بسته شده‌اند.