تأیید برخورد شهاب‌سنگ با زمین با مطالعه نانوذرات الماس

پژوهشگران دانشگاه کالیفرنیا به بررسی نانوالماس‌های ۱۳ هزار ساله گردآوری شده از سه قاره مختلف پرداختند تا فرضیه‌ برخورد شهاب‌سنگ با زمین را مورد بررسی قرار دهند.
بیشتر حیوانات عظیم الجثه آمریکای شمالی نظیر اسب‌ها، شترها، گربه‌‌سانان دندان شمشیری و خرس‌ها در حدود ۱۳هزار سال قبل به شکل مرموزی از بین رفتند. دلیل این انقراض ناگهانی موضوع بحث دانشمندان بوده است. ماحصل این بحث‌ها نظراتی بوده که هنوز ثابت نشده است.
جیمز کنت استاد رشته زمین شناسی دانشگاه کالیفرنیا معتقد است که تصادم اجرام آسمانی با زمین، نقش اساسی در انقراض این گونه‌ها داشته است. بر اساس این فرضیه، «برخورد اجرام آسمانی موجب سرد شدن زمین در ۱۲۸۰۰ سال قبل شده است. با کاهش دما و سخت شدن شرایط زندگی، حیوانات درشت‌تر ساکن امریکا از بین رفته‌اند. این رویداد موجب از بین رفتن قوم کالویس در ما قبل تاریخ شده است.»
در مقاله‌ای که اخیراً کنت و همکارانش در نشریه Journal of Geology منتشر کردند، به بررسی نانوالماس‌های به جای مانده از این تصادم پرداختند. این نانوالماس‌ها ماحصل برخورد اجرام آسمانی با زمین است. آن‌ها دریافتند که نانوالماس‌ها در منطقه‌ای موسوم به YDB با ابعاد ۵۰ میلیون کیلومتر مربع در نیمکره شمالی پخش شده‌اند.
کنت با همکاری ۲۱ دانشگاه از شش کشور مختلف به بررسی ۳۲ منطقه در ۱۱ کشور واقع در آمریکای شمالی، اروپا و خاورمیانه پرداختند.
کنت می‌گوید: «ما موفق به کشف یک لایه نازک در سه قاره مختلف شدیم که غنی از نانوذرات الماس بود. چنین نانوذراتی تنها در اثر برخوردهای آسمانی بوجود می‌آیند. این نانوساختارها در دمای ۲۲۰۰ درجه سانتیگراد بوجود آمده‌اند که هیچ آتشفشان یا پدیده طبیعی روی زمین نمی‌تواند چنین گرمایی ایجاد کند و تنها برخورد اجرام آسمانی مولد چنین حرارتی هستند.»
البته در اثر چنین برخوردی ترکیبات کربنی مختلف پدید می‌آیند اما پژوهشگران روی نانوذرات الماس متمرکز شدند.
کنت می‌افزاید:«انوع مختلفی از الماس‌ها در منطقه YDB یافت شد که دلیل این تنوع آن است که نانوذرات در شرایط دما، فشار و سطح اکسیژن مختلف بوجود آمده‌اند.»
براساس آزمایش‌های انجام شده روی نمونه‌های منطقه YDB، بیشتر مواد موجود در این منطقه نانوذرات الماس هستند. این نانوذرات به دانشمندان یک تصویر کلی از فضای ۱۳۰۰۰ سال قبل می‌دهد. به لحاظ ساختاری ترکیب این لایه با لایه به جای مانده از ۶۵ میلیون سال قبل (زمان انقراض دایناسورها) شباهت‌های زیادی دارد.

صفحه اصلی