شهاب سنگ‌ها نسبت به شهابهایی که می‌‌توانیم در یک شب معمولی ببینیم، کلوخه‌های بسیار بزرگ تری از مواد هستند و به ندرت دیده می شوند. در حقیقت، روی هم رفته چیزی حدود صد میلیون شهابهای ریز هر روزه وارد جو زمین می شوند ولی در سال فقط چند تایی شهاب سنگ پیدا می شوند. شهاب سنگهایی که می توانند درست از میان جو زمین عبور کنند و به سطح زمین برسند بسیار بزرگ تر هستند و اغلب ممکن است پیش از رسیدن به سطح زمین منفجر شوند و مواد از هم پاشیده آن‌ها در یک منطقه وسیعی پراکنده شود. عبور شهاب سنگ از میان جو بسیار تماشایی است، زیرا به نظر توپ آتشینی می رسد که با سرعتی بسیار زیاد در حرکت است. در حالی که در بعضی مواقع تکه پاره‌‌هایی از آن به اطراف پراکنده می شود.
دو نوع شهاب سنگ وجود دارد. شهاب سنگهایی که از جنس سنگ هستند و آن‌هایی که از جنس نیکل و آهن هستند. بسیاری از شهاب سنگهایی که در سطح زمین پیدا شده اند از جنس آهن بوده اند، اما از طرفی دیگر، شهاب سنگهایی که از جنس سنگ هستند تشخیص آن‌ها از تکه سنگهای معمولی بسیار مشکل است به طوری که شهاب سنگ‌ها خصوصیت واقعی خود را نشان نمی دهند. حدس و گمان‌هایی وجود دارد مبنی بر این که در خرده ریزهایی از شهاب سنگهای یافت شده در زمین مواد حیاتی مشاهده شده است. یعنی موادی که اساس زندگی را تشکیل می دهند. اگر چه درباره این موضوع شک و تردید وجود دارد. مطالعه شهاب سنگ‌ها دارای اهمیت حیاتی است، زیرا که به ما کمک می کند تا به نحو به وجود آمدن منظومه خورشیدی پی ببریم. از این گذشته، شهاب سنگ‌ها نمونه سنگهای آزاد شده از فضا نیز هستند.
بزرگ ترین شهاب سنگهایی که تاکنون پیدا شده اند عبارت هستند از: شهاب سنگ هوباوست در آفریقای جنوبی به وزن شش تن و شهاب سنگی که در گرین لند به وزن ۳۶ تن کشف شد. ولی مشهور است که بزرگ تر از این‌ها نیز در گذشته به زمین سقوط کرده اند. دهانه آتشفشانی حاصل از سقوط شهاب سنگ در آریزونا را نتیجه سقوط شهاب سنگی به وزن ۵۰ هزار تن می دانند.
یک قضیه جدی در این مورد مربوط است به شهاب سنگی که در سال ۱۹۰۸ میلادی (۱۲۸۶شمسی) در سیبری سقوط کرد. در نتیجه سقوط آن انفجار بزرگی به وجود آمد که باعث پرتاب شدن درختان تا صد کیلومتر به اطراف شد و صدای آن تا هزار کیلومتری هم شنیده شده بود، اما خرده‌هایی از آن به دست نیامده است. لذا، ممکن است شهاب سنگی بزرگ یا هسته یک ستاره دنباله دار کوچک بوده است.
تابش شهابی ـ دو نوع شهاب وجود دارد: شهابهای متفرقه که در هر زمانی ممکن است پدیدار شوند و در هر جهت حرکت کنند و شهابهای رگباری که در زمانی معین از سال و از جهتی مشخص پدیدار می شوند. این شهابهای رگباری که در زمانی معین از سال و از جهتی مشخص پدیدار می شوند، به صورت جریانی رودخانه‌وار در امتداد مداری به دور خورشید حرکت می‌‌کنند که اگر زمین در مدار خود این جریان را قطع کند تعداد زیادی شهاب به صورت رگبار مشاهده می شوند. از آن جایی که همه این شهاب‌ها از یک جهت می آیند، به نظر می رسد که آن‌ها در آسمان از یک نقطه متصاعد می شوند که مشهور به «نقطه تابش شهاب» است. اگر به امتداد مستقیم راه آهن نگاه کنیم در حالی‌که می دانیم فاصله این خطوط نسبت به هم با هم برابر هستند اما در دور دست به یک نقطه می رسند. به همین ترتیب، شهابهایی که در امتدادی موازی یکدیگر به ما نزدیک می شوند چنان به نظر می رسند که گویی همه آن‌ها از یک نقطه می آیند. رگبار‌های شهابی زیاد و مشهوری وجود دارد اما، مشهورترین آن‌ها «رگبار اسد» است. یعنی رگبار شهابهایی که نقطه تابش آن‌ها در جهت صورت فلکی اسد، قرار دارد. این رگبار هر سال در نیمه‌‌های آبان ماه ظاهر می شود. در سال‌های ۱۸۳۳ میلادی (۱۲۱۱شمسی) و ۱۸۶۶میلادی (۱۲۴۴ شمسی) رگبار بسیار شدیدی در همین منطقه از آسمان مشاهده شد و هزاران شهاب در ساعت از آسمان می بارید. از آن پس مدار رگبار شهاب‌ها تغییر کرده است و از آن زمان تاکنون تعداد زیادی از آن‌ها مشاهده نشده است.
http://www.ettelaat.com
شهاب سنگ‌ها
آبان 9, 1397 دیدگاه‌ها برای شهاب سنگ‌ها بسته هستند
دیدگاه‌ها بسته شده‌اند.