در اوایل پرواز فضایی، فضانوردان مرکوری از پوره فشرده شده از لوله ها و مکعب های کالاهای خشک مصرف می کردند. فضانورد جان گلن اولین کسی بود که در فضا غذا خورد و ثابت کرد که بلعیدن و هضم در ریزگرانش امکان پذیر است. در طول ماموریت های جمنای، فضانوردان شروع به مصرف غذای خشک شده و نوشیدنی های پودری کردند که قبل از مصرف با آب سرد دوباره هیدراته می شدند. برنامه آپولو همچنان از غذای خشک شده و نوشیدنی های پودری استفاده می کرد، اما با امکان استفاده از آب گرم در صورت تمایل. این وعده های غذایی، مشابه “وعده های غذایی، آماده برای خوردن” (MRE) مورد استفاده نیروهای مسلح ایالات متحده، امروزه نیز استفاده می شود، اما با طعم، بافت و گزینه های بهبود یافته.
غذای فضانوردان فعلی ناسا در آزمایشگاه سیستم های غذایی فضایی در مرکز فضایی جانسون در هیوستون، تگزاس تهیه و بسته بندی می شود. در آنجا، فضانوردان غذاهایی را که برای ماموریت خود می خواهند انتخاب می کنند. این آزمایشگاه غذایی تولید می کند که مغذی است و سلامت و عملکرد اوج را برای خدمه تضمین می کند و یک نهاد مهم برای تحقیق و توسعه غذا برای ماموریت های طولانی مدت تا پنج سال است. ماموریت های طولانی مدت نیاز دارند که غذاهای فضایی ماندگاری طولانی داشته باشند، به این معنی که خوردن آنها پس از ماه ها یا سال ها در “دمای محیط” یا دمای اتاق بی خطر است.
وقتی اکثر مردم به غذای فضایی فکر می کنند، به “آیس کرم فضانورد” فکر می کنند، که بستنی است که تحت فرآیند حفظ غذا به نام خشک کردن انجمادی قرار گرفته است. اولین مرحله فرآیند خشک کردن انجمادی شامل منجمد کردن غذای کاملاً آماده در دمای تقریبی منفی ۴۰ درجه فارنهایت است.
سپس غذا در یک محفظه خلاء قرار داده می شود و گرم می شود تا محتوای آب غذا تصعید شود یا مستقیماً از حالت جامد (یخ) به حالت گاز (بخار آب) تبدیل شود. بخار آب از محفظه خلاء مکیده می شود و این فرآیند تا زمانی که تقریباً تمام محتوای آب غذا حذف شود تکرار می شود. این فرآیند برخی از باکتری ها را از بین می برد اما نه همه، با این حال از تکثیر باکتری ها و خراب شدن غذا جلوگیری می کند. این در واقع غذا را در زمان “منجمد” نگه می دارد.
مزایای اضافی خشک کردن انجمادی این است که وزن غذای مورد نظر را به شدت کاهش می دهد، که به معنای بار سبک تر برای پرتاب است، و بیشترین مواد مغذی را حفظ می کند و در مقایسه با سایر روش های حفظ، دوباره هیدراته شدن آسان تر است.
فرآیندهای رایج دیگر که طول عمر غذای فضایی را تضمین می کنند، تثبیت حرارتی هستند که قوطی ها یا کیسه ها را در معرض حرارت و فشار بالا قرار می دهد، و تابش، که غذا و بسته بندی را در معرض تابش یونیزان قرار می دهد. هر دو فرآیند باکتری هایی را که می توانند غذا را خراب کنند، ماندگاری آن را به خطر بیندازند و غیرقابل مصرف کنند، از بین می برند. فضانوردان همچنین ممکن است کالاهای طبیعی انباری مانند آجیل، نوارهای گرانولا، شکلات، کوکی و موارد دیگر را که در آزمایشگاه سیستم های غذایی فضایی بسته بندی مجدد شده اند، بخورند.
منبع:tabnak.ir
دیدگاه‌ها بسته شده‌اند.