حفره های زیاد نیمکره جنوبی مریخ، بمباران آن توسط سیارک ها را تایید می کند و گرانش سطحی نسبتاً کم سیاره سرخ (فقط ۳۸ درصد گرانش سیاره زمین) نشان می دهد که پرتاب سنگ ها به خارج از جو مریخ در طول یک برخورد عظیم امکان پذیر خواهد بود.تا سال ۱۹۸۴ اما هیچ مدرکی مبنی بر اینکه شهاب‌سنگ‌های مریخی واقعاً روی زمین فرود آمده‌اند وجود نداشت، زمانی که دانشمندان ناسا حباب‌های گاز محبوس‌شده در شیشه‌های ذوب‌شده در اثر برخورد را در یک شهاب سنگ بازالتی که در قطب جنوب یافت شد، تجزیه و تحلیل کردند. متوجه شدند که ترکیب شیمیایی و ایزوتوپی این حباب‌ها دقیقاً با اتمسفر در سطح مریخ که توسط فضاپیمای وایکینگ در سال ۱۹۷۶ اندازه‌گیری شده مطابقت داشت.
بازالت های مریخی دارای سن تبلور نسبتا جوانی هستند (۱۸۰ میلیون تا حدود ۲ میلیارد سال قبل)؛ این نشان می دهد که این سنگ ها نمی توانند از سیارک ها باشند، زیرا آن اجرام بیش از چهار میلیارد سال پیش کاملا سرد شده بودند.
پرونده منشا مریخی این شهاب سنگ‌ها اساسا بسته شده است، زیرا حتی مشکوک‌ترین دانشمندان حوزه شهابسنگ اعتراف می‌کنند که حداقل ۹۵ درصد احتمال دارد که این نمونه‌ها از مریخ باشند.
شهاب‌سنگ‌های مریخی به چند نوع اصلی دسته‌بندی می‌شوند که سه نوع با نام اختصاری SNC (تلفظ “snick”) شناخته می‌شوند.اگرچه نزدیک به ۲۰۰ شهاب سنگ مریخی در مجموعه های جهانی وجود دارد، اما بسیاری از نمونه ها در واقع قطعات متفاوتی از یک شهاب سنگ هستند. تخمین واقعی تر از تعداد شهاب سنگ های منحصر به فرد مریخی ۱۳۵ عدد است که به دانشمندان دسترسی بی نظیری به شواهد زمین شناسی پوسته مریخ می دهد. این سنگ ها از نظر علمی مهم، از نظر تجاری ارزشمند و جز کلیدی مجموعه های زیبا هستند.
دیدگاه‌ها بسته شده‌اند.