نظریه برخورد یک شهاب سنگ بزرگ به زمین برای نخستین بار توسط دانشمندان لوئیس و والتر آلوارز مطرح شد. آنها با بررسی لایه‌های رسوبی در سراسر جهان که مربوط به دوره انقراض دایناسورها است، به وجود مقادیر بالای فلز ایریدیم در این لایه‌ها پی بردند. ایریدیوم فلزی است که به ندرت در سنگ‌های زمین یافت می‌شود، اما در سنگ‌های آسمانی فراوان وجود دارد.
نتایج این پژوهش نشان می‌دهد که کندریت‌های کربنی، که بقایای اولیه منظومه شمسی هستند، حاوی مقادیر زیادی آب، کربن و سایر مواد فرار بوده و این مواد در اثر حرارت شدید نزدیک به خورشید تبخیر شده و بنابراین، وجود آنها در کندریت‌های کربنی نشان می‌دهد که این شهاب سنگ‌ها در مناطق بسیار دور از خورشید شکل گرفته‌اند. برخورد این نوع شهاب سنگ‌ها به زمین در میلیاردهای سال اولیه شکل‌گیری سیاره زمین، نقش مهمی در تأمین آب و مواد آلی مورد نیاز برای پیدایش حیات داشته است.
منبع:techna.news
دیدگاه‌ها بسته شده‌اند.