پیش از آنکه منظومه شمسی ما به دیسکی تخت تبدیل شود، توزیع غبار و سنگها، آن را بیش از پنکیک به شکل دونات درآورده بود. این نتیجهای است که دانشمندان پس از بررسی شهابسنگهای آهنی از بخش خارجی منظومهی شمسی به دست آوردند و متوجه شدند که این نتایج تنها در صورتی معنادارند که منظومهی شمسی زمانی به شکل حلقوی بوده باشد.
شهابسنگهای آهنی مورد بحث، تودههایی از سنگ هستند که از بخش خارجی منظومهی شمسی به زمین راه یافتهاند. این اجرام نسبت به شهابسنگهای بخش داخلی، مقدار بیشتری فلز دارند. این فلزها عبارتاند از پلاتین و ایریدیوم که تشکیل آنها فقط در محیطی بسیار داغ مثل مجاورت ستارهی درحال تولد امکانپذیر است.
درنتیجه، هرچند آن شهابسنگهای آهنی از بخش بیرونی منظومه شمسی به زمین راه یافتهاند، باید در نزدیکی خورشید شکل گرفته و با گسترش دیسک پیشسیارهای به بخشهای بیرونیتر منتقل شده باشند. بااینحال، براساس مدلسازی ژآنگ و همکارانش، این اجرام آهنی نمیتوانستند از میان شکافهای دیسک پیشسیارهای حرکت کنند.
مقاله پژوهشگران در Proceedings of the national Academy of Science منتشر شده است.
منبع:www.zoomit.ir
دیدگاهها بسته شدهاند.