ستاره شناسان هنوز مطمئن نیستند که حیات سیاره‌ای چگونه آغاز شده است. در ابتدا، منظومه‌های ستاره‌ای صرفاً ابر‌هایی از گاز و غبار هستند که به دور یک ستاره تازه متولد شده می‌چرخند و دانه‌های سیاره‌ای را جمع می‌کنند و تشکیل می‌دهند.
در طول میلیون‌ها سال، تریلیون‌ها از این دانه‌ها با هم ادغام می‌شوند، بزرگ‌تر می‌شوند و محیط اطراف خود را به خود جذب می‌کنند. در مرحله‌ای حساس از تکامل منظومه، این ستاره توسط هزاران – شاید میلیون‌ها – سیاره کوچک که اندازه هر کدام بیش از چند صد کیلومتر نیست در گردش است.
هنگامی که دو سیاره یک بار با هم برخورد کنند، مدار آن‌ها برای همیشه تغییر می‌کند و احتمالاً دوباره به یکدیگر برخورد خواهند کرد. مجموعه‌ای از رویداد‌های برخوردی و گریز از یکدیگر می‌تواند به سیاره اجازه دهد تا با از بین بردن لایه‌های بیرونی جسم برخورد کننده در طول میلیون‌ها سال، به طور چشمگیری جرم جو خود را افزایش دهد.
در نهایت، بدون ماشین زمان، ما هرگز نمی‌توانیم تاریخ دقیق شکل‌گیری منظومه شمسی خود را بازیابی کنیم، بنابراین هرگز کاملاً مطمئن نخواهیم بود که تأثیرات اجرام غول‌پیکر چه نقشی در تکامل سیارات آشنای ما داشته است. اما هرچه بیشتر در مورد تأثیرات غول پیکر و اهمیت آن‌ها بیاموزیم، بهتر می‌توانیم پیامد‌های بالقوه تنوع سیاره‌ای را درک کنیم.
منبع: روسیا الیوم
دیدگاه‌ها بسته شده‌اند.