احتمال دارد این حلقه‌ها هنگامی تشکیل شده‌اند که یک شهابسنگ در هنگام برخورد با سطح عطارد، مانند سنگی که در یک استخر می‌افتد، در سطح ذوب شده، ایجاد امواج دایره‌ای نموده، و سپس این امواج درجا جامد شده‌اند. کالوریس (Caloris)، دهانه‌ای به قطر ۱۳۰۰ کیلومتر، بزرگ‌ترین این گودال‌ها است. برخوردی که این گودال در اثرٍ آن ایجاد شد، از خود زمینه‌ای صاف بر جا گذاشت که بر روی آن، آثار برخوردهای کوچکتر بعدی ثبت شده است. با برآوردی از نرخ برخوردها و توزیع اندازه گودال‌ها می‌توان تخمین زد که زمان این برخورد حدود ۳.۶ میلیارد سال پیش بوده است. به این ترتیب می‌توان از زمان این برخورد به عنوان یک مبدا زمان سود جست. این برخورد چنان تکان‌دهنده بود که سطح سوی دیگر عطارد را نیز تغییر داد، در نقطه مقابل کالوریس عوارض و شکاف‌های زیادی به چشم می‌خورد. همچنین، سطح عطارد، به وسیله خطوطی برجسته با خاستگاهی ناشناخته بریده بریده شده است که به صورتی مشخص در جهت‌های شمال به جنوب، شمال‌شرق به جنوب‌غرب و شمال‌غرب به جنوب‌شرق قرار دارند. به این طرح‌ها شبکه عطارد گفته می‌شود. یک توضیح برای علت این نقش‌های شطرنجی این است که پوسته آن هنگامی جامد شده است که سیاره بسیار سریع‌تر به دور خود می‌چرخید، شاید با روزی که تنها ۲۰ ساعت به طول می‌کشید. به دلیل این تغییر سریع، سیاره یک برآمدگی در استوا پیدا می‌کندکه پس از کند شدن آن به اندازه کنونی، جاذبه باعث کروی‌تر شدن شکل آن می‌شود. این بریدگی‌ها هنگامی ایجاد شدند که پوسته می‌خواست خود را با این تغییر شکل هماهنگ کند. این که این چین‌خوردگی‌ها از گودال کالوریس گذر نکرده‌اند گواه بر این است که پیش از این برخورد تشکیل شده‌اند. در هنگامی که چرخش عطارد کند می‌شد، گرمای آن هم رفته رفته از دست می‌رفت تا جایی که محدوده‌های بیرونی هسته جامد شد. انقباض حاصله احتمالا از مساحت سطح سیاره، حدود یک میلیون کیلومتر مربع کاسته است که منجر به ایجاد شبکه‌ای از عوارض گشته است که به صورت رشته‌ای از تپه‌ها یا کوه‌ها بر سطح عطارد دیده می‌شوند. در مقایسه با زمین که فرسایش، بیشتر گودار‌های حاصل از برخورد شهاب‌سنگ‌ها را از سطح آن پاک کرده است، عطارد، مریخ و ماه دارای سطوحی با گودال‌های فراوان هستند. همچنین به‌جز گودال‌های عطارد که کمی بزرگ‌ترند، گودال‌های این سه سیاره از نظر اندازه دارای توزیع همانندی هستند. این پدیده نشان می‌دهد که سرعت اشیائی که با عطارد برخورد کرده‌اند، از سرعت اشیائی که با سیارگان دیگر برخورد کرده‌اند، بیشتر بوده است. این نکته با گردش این اجسام در مداری بیضوی به دور خورشید همخوانی دارد: این اجسام در نزدیکی مدار عطارد که به خورشید نزدیک‌تر است، سریع‌تر از نقاط بیرونی مدارشان حرکت می‌کنند. پس این اجسام همه از یک خانواده بوده‌اند که احتمالا از کمربند سیارک‌ها سرچشمه می‌گیرد. در عوض، اندازه دهانه گودال‌های اقمار مشتری، از توزیع متفاوتی برخوردار است که نشان می‌دهد، با گروه دیگری از اجسام برخورد کرده‌اند.
منبع : شبکه فیزیکی هوپا
دیدگاه‌ها بسته شده‌اند.