اجسام کوچکی مانند عطارد، به نسبت حجم خود، از مساحت سطحی بالایی برخوردارند.

اجسام کوچکی مانند عطارد، به نسبت حجم خود، از مساحت سطحی بالایی برخوردارند. به فرض آنکه دیگر شرایط یکسان باشد، نتیجه می‌گیریم که اجسام کوچک‌تر انرژی خود را زودتر به فضا گسیل می‌کنند. اگر عطارد، همان‌گونه که چگالی بالا و میدان مغناطیسی آن نشان می‌دهد، دارای یک هسته آهنی باشد، آنگاه این هسته می‌بایست میلیونها سال پیش سرد و جامد شده باشد. یک هسته جامد هم نمی‌تواند اساس و بنیان یک دیناموی خودگردان باشد. از این تناقض، نتیجه می‌گیریم که مواد دیگری نیز باید در هسته باشند که با پایین بردن نقطه ذوب آهن، باعث مایع ماندن آن در دماهای پایین‌تر شوند. گوگرد، یک عنصر فراوان کیهانی، می‌تواند یک کاندید مناسب باشد. در مدل‌های جدیدتر پیشنهاد می‌شود که هسته عطارد از آهن جامد تشکیل شده ولی پوسته‌ای مایع از آهن و گوگرد با دمای ۱۳۰۰ درجه کلوین پیرامونش، احاطه شده باشد. این فرضیه، گرچه هنوز اقبات نشده، به نظر می‌رسد پاسخ مناسبی برای تناقض یاد شده باشد. همین که سطح سیاره‌ای به اندازه کافی جامد شد، بر اثر تنش‌های مداومی که در طی زمان‌های طولانی تحت آن قرار می‌گیرد، ترک برداشته، یا در اثر برخورد شهاب‌سنگ‌ها مانند تکه شیشه‌ای خرد می‌شود. پس از تولد در چهار میلیارد سال پیش، عطارد تحت بمباران شهاب‌سنگ‌های بزرگی قرار گرفته است که توانسته‌اند از پوسته شکننده بیرونی آن به داخل نفوذ کرده، سیلاب‌هایی از گدازه را بر سطح آن جاری کنند. بعدها نیز، برخوردهایی کوچک‌تر موجب جریان یافتن گدازه شد. این برخوردها باید آن‌قدر انرژی آزاد کند تا بتواند لایه سطحی را ذوب نموده و یا بتواند در لایه‌های زیرین – که مایع هستند- نفوذ کنند. سطح عطارد، توسط وقایعی که پس از جامد شدن لایه بیرونی آن رخ‌داده، خالکوبی شده است. زمین‌شناسان سیاره‌ای، کوشش کردند با سودجستن از این عوارض و بدون داشتن آگاهی دقیقی از نوع سنگ‌هایی که سطح آن را تشکیل می‌دهند، پی به تاریخ پر رمزوراز این سیاره ببرند. تنها راه برای تعیین دقیق عمر یک سیاره، سودجستن از اطلاعات رادیومتری نمونه‌های بازگردانده شده از آن سیاره است. ( در مورد عطارد چنین چیزی در دسترس نیست و در آینده نزدیک هم در دسترس نخواهد بود). ولی به‌جز آن زمین‌شناسان سیاره‌ای، راه‌حل‌های نبوغ‌آمیری برای تعیین عمر نسبی آن دارند که بیشتر برپایه اصل برهم‌نهش (Superposition) است: هر عارضه‌ای که بر روی عارضه‌ای دیگر قرار بگیرد یا شکافی در آن ایجاد کند از آن جوان‌تر است. از این اصل استفاده مخصوصی در تشخیص عمر نسبی گودال‌ها (Crate) به عمل می‌آید.

منبع : شبکه فیزیکی هوپا