مطمئنا شهاب سنگ ها نقش مهمی در افزایش دانش فضایی ما دارند. با این حال رسیدن این سنگ های ارزشمند به دست دانشمندان و پژوهشگران قطعی و حتمی نیست. در دنیا بازاری جهانی وجود دارد که با شهاب سنگ ها مثل آثار هنری و آثار باستانی رفتار می کند. در بازار شهاب سنگ موسسه های تحقیقاتی و موزه ها مجبورند برای خریدن شهاب سنگ با کلکسیونر ها رقابت کنند.
قیمت شهاب سنگ در اوخر دهه ۹۰ میلادی به طور ناگهانی بالا رفت. در سال ۱۹۹۸، موزه ی تاریخ طبیعی برای خرید شهاب سنگی، مبلغ ۱۳۷۰۰۰ دلار هزینه کرد. مبلغی که تا آن زمان بی سابقه بود. چند هفته بعد هم در یک حراجی در سان فرانسیسکو، شهاب سنگی به قیمت ۹۷۰۰۰ دلار فروخته شد. با همگیر شدن خبر این حراجی ها و چند حراجی دیگر، کم کم افراد بیشتری به خرید و فروش شهاب سنگ روی آوردند و خیلی ها هم شکارچی شهاب سنگ شدند! یکی از گران ترین شهاب سنگ ها، شهاب سنگ مریخی است که به دلیل کمیاب بودن گرمی ۱۰۰۰ دلار به فروش می رسد.
در بسیاری از کشور های دنیا قانونی برای مالکیت شهاب سنگ ها وجود ندارد و اگر هم وجود داشته باشد، کسی دنبالش را نمی گیرد. فروشنده های شهاب سنگ از کشور های سراسر دنیا مثل روسیه، مراکش، نیکاراگوئه و کانادا شهاب سنگ می خرند و در کشور های دیگر به حراج می گذارند.
اگر قانونی هم وجود داشته باشد، قانون های کشور های مختلف با هم متفاوت است. در آمریکا و بریتانیا، اگر شهاب سنگ در ملک کسی سقوط کند، مالک آن صاحب ملک است. در ژاپن هر کس که شهاب سنگ را پیدا کند، مالک آن است. در سوئیس شهاب سنگ ها متعلق به حکومت هستند ولی به یابنده جایزه ی نقدی داده می شود. در هند، دانمارک و استرالیا شهاب سنگ ها باید به موزه های دولتی خاصی داده بشوند.
اما در آفریقای شمالی قضیه فرق می کند. اکثر از شهاب سنگ های این منطقه به طور غیرقانونی از کشور ها خارج می شوند. برای بعضی از کلکسیونر ها داشتن این شهاب سنگ ها آن قدر مهم است که حاضرند مبلغ زیادی برای قاچاق آن پرداخت کنند و بعدا نگران قانونی بودن خریدشان باشند. به خاطر همین خروج های غیرقانونی، موزه ها و موسسه های زیادی از سراسر دنیا تصمیم گرفته اند که از این منطقه شهاب سنگ خریداری نکنند.
به خاطر افزایش بیش از حد قیمت شهاب سنگ و زیاد شدن رقبا، هر ساله تیمی متشکل از ۷ یا ۸ دانشمند به قطب جنوب می روند تا به جای خرید شهاب سنگ، شهاب سنگ های قطب جنوب را پیدا کنند. شهاب سنگ های یافته شده به ناسا و موزه ی اسمیتسونین فرستاده می شوند.
اما شهاب سنگ های یافته شده در قطب جنوب برای استفاده ی تمام موزه ها و موسسه ها کافی نیستند. حتی اگر تعداد شهاب سنگ های پیدا شده در قطب جنوب ده برابر بشوند، باز هم تمام آن ها مورد مطالعه قرار خواهند گرفت.
به همین دلیل هم دانشمندان مجبور به شرکت در حراجی ها و رقابت با کلکسیونر های ثروتمند می شوند. با افزایش تدریجی قیمت، کم کم موسسه هایی که بودجه ی کافی دارند از صحنه ی رقابت ها حذف خواهند شد.
البته در این میان کلکسیونر هایی هم هستند که شهاب سنگ های خود را به موزه ها اهدا می کنند و یا این که آن ها را با قیمت مناسبی به موزه ها می فروشند. مثلا بزرگترین تکه ی شهاب سنگ مریخی تیسینت که در سال ۲۰۱۱ در مراکش سقوط کرده بود، توسط یک کلکسیونر با قیمت بسیار مناسبی به موزه ی تاریخ طبیعی فروخته شد. خیلی از کلکسیونر های آسیایی و اروپایی وجود داشتند که حاضر بودند چند برابر موزه ی تاریخ طبیعی برای شهاب سنگ تیسینت پول پرداخت کنند!
http://www.1nafar.ir
دیدگاه‌ها بسته شده‌اند.